Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

15 Φλεβάρη

Πάει καιρός που ´εχω να γράψω... Έγιναν πολλά , ευτυχώς κυρίως ευχάριστα ..  Είχα την απάντηση του γονιδιακού ελέγχου για την κληρονομικότητα κ ηταν κ τα 27 γονίδια αρνητικά . Μου εφυγε ενα τεράστιο βάρος η αληθεια ειναι γιατι γλίτωσα χειρουργεία παραπάνω προφυλακτικής φύσεως...  
Οσο απομακρύνομαι απ τον καρκίνο εχω τεράστια άρνηση ... Για οτιδήποτε εχει σχέση μαζί του . Δεν θελω... Τον μίσω αρνούμαι, δεν θέλω να υπάρχει , τον σιχαίνομαι ... Τον βλέπω ομως μπροστα μου .. Μπροστά στις ανασφάλειες μου .. Ισως κ στον καθρέφτη μου κάποιες φορές.. Σημερα ομως τον ειδα τρισδιαστατα μπροστα μου ..
15 Φλεβάρη γιορτάζουμε την παγκόσμια μερα κατα του παιδικού καρκίνου .. Γιορτάζουμε ; Το να μισούμε; Και τι τελικά με αυτο ; 
Η ολη μου εμπειρία με τον καρκίνο πέρα απ τα δικα μου ζόρια μ έφερε αντιμέτωπη με με το φρικτό συναίσθημα του να "μυρίσω" τον θάνατο ... 
Συνάντησα ανθρώπους που ένιωθα πως φεύγουν .. Σιγα σιγα το φως τους έσβηνε .. Σαν ταινια που σιγα σιγα αποχρωματιζεται.. 
Ένιωθα πως κατι τους τραβάει κ ηταν κατι αποκοσμο που έβγαζε τρόμο απόγνωση και φρίκη. Μια κατάσταση σκεπασμένη με ενα πέπλο απραγίας.
Και σιωπής ... Μια σιωπή που δεν σου επέτρεπε καν να σκεφτείς παραπάνω την ολη κατάσταση .
Σημερα λοιπόν αντίκρυσα ενα τέτοιο πλάσμα που με το ζόρι θα ήταν 18;
Ταλαιπωρημένο απ τον μπασταρδο πάλευε να δείξει πως αντέχει κ ειναι καλα .. Γκρι δέρμα κρυμμένο πίσω απο έντονα χρώματα ... Καπέλο περούκα .. 
Μια φωνή λεπτή απαλή αλλα τόσο εκωφαντικη..  Σεβασμός ηταν αυτο που ψελιζε κ τιποτα άλλο .. 
Ένιωσα ανίκανη κ ανήμπορη ... Δεν μπορω να διαχειριστώ τιποτα κ ας με λένε δυνατή . Φυσικά κ δεν ειμαι .. Ποιος θνητός παιζει τον θάνατο στα δάχτυλα ; Και απο που κ ως που θα πρεπει να έχουμε παρε δώσε μαζί του ; 
Τα παιδια πρεπει να παίζουν με παιχνίδια κ οχι με δηλητήρια ... Ο μπαμπούλας δεν πρεπει να υπάρχει κανονικα ... Δεν το δέχομαι .