Για ν´αντεχεις...

Πρέπει να δέχεσαι το τίποτα , να συμφιλιωνεσαι με το σκοτάδι... Σ ενα άδειο δωμάτιο. 

Να νιώθεις ζωντανός απ τον πόνο.

Να τον κανεις χάδι ...

Να κλαίς σιωπηλά σαν ν αναπνέεις..

Να γελάς τοσο πειστικά που να νομίζεις πως ο χρόνος σου παίζει παιχνίδια.

Για ν αντεχεις πρεπει να μην περιμένεις τίποτα.

Η μοναξιά να ειναι κατι πολύτιμο .

Πόσα μπορείς ν´αντεξεις; 

Για πόσο ακόμα ;

Πεφταστέρια

Σήμερα κάπου διάβασα πως θα είχαμε βροχή από πεφταστέρια ... Είχα εντονη ανάγκη να κάνω πολλές ευχές... Περίμενα αλλα τελικά ο ουρανός μου έδωσε σύννεφα και ψιλή βροχούλα ... 

Πέρασαν 3 χρόνια... Πλησιάζουν εξετάσεις ο καιρός ειναι φίλος μου... Η εχθρός μου..; Ο χρόνος ειναι φίλος για οσους άφησαν πίσω την νόσο κ εχθρός για οσους παλεύουν ακομα. 

Ξεχνιέμαι κ επαναπαυόμαι , θυμώνω με την ρουτίνα , απογοητεύομαι ακομα απ τους ανθρώπους , ενα παλιό μου κομματι ξύπνησε παλι. Κλείνομαι ξανα σ εμένα και θυμώνω ... Θυμώνω με τους ανθρώπους ... Μετά απλά δέχομαι πως η ζωή τα εχει όλα κ για αυτό ειναι όμορφη . Βλέπω ακομα ελπίδα και φως εκει που οι άλλοι δεν βλέπουν . 

Αγάπησα με τον καιρο περισσότερο το σώμα μου ,ειδα τελικά ομορφια στις ατέλειες , δεν θελω να με αλλάξω ,

Μαλάκωσα με τα λάθη μου και με τα λάθη των άλλων ... Παω παρακάτω αμέσως ! Τι λυτρωτικό ! Ποσο ελεύθερη νιώθω ! 

Ισως γιατί το μοναδικό πράγμα που βλέπω σαν απειλή ειναι η αρρώστια ουτε καν ο θάνατος . Παντα αυτο θα με τρομάζει σαν εκνευριστικός κρότος στον υπνο μου ... 

Κ ηθελα να κανω ευχή... Να μην ξαναρρωστησω ποτε ! Να γίνουν καλα οι φιλες μου... Να γίνουν καλά ολοι! Να μην ξανα πονέσει κανεις! Να μην νόσουν οι ψυχές μας .... Να μην κλάψουν ξανα ματια απο λύπες μονο απο χαρές ! 

Να μην φέρονται αλλο σκάρτα οι άνθρωποι απο εγωισμό ... Να νιώθουμε ολοι ένα... 

Αστέρια δεν έπεσαν ... Μονο βροχή που δεν ξεπλένει τιποτα ... 

Φτιάχνει λάσπη που τα λερώνει ολα...

Κ εγω πρεπει να αντέξω .

Η πραγματικότητα ειναι αλλη ... Φτιάχνω οχυρό απο ατσάλι και προχωράω.. 

15 Φλεβάρη

Πάει καιρός που ´εχω να γράψω... Έγιναν πολλά , ευτυχώς κυρίως ευχάριστα ..  Είχα την απάντηση του γονιδιακού ελέγχου για την κληρονομικότητα κ ηταν κ τα 27 γονίδια αρνητικά . Μου εφυγε ενα τεράστιο βάρος η αληθεια ειναι γιατι γλίτωσα χειρουργεία παραπάνω προφυλακτικής φύσεως...  

Οσο απομακρύνομαι απ τον καρκίνο εχω τεράστια άρνηση ... Για οτιδήποτε εχει σχέση μαζί του . Δεν θελω... Τον μίσω αρνούμαι, δεν θέλω να υπάρχει , τον σιχαίνομαι ... Τον βλέπω ομως μπροστα μου .. Μπροστά στις ανασφάλειες μου .. Ισως κ στον καθρέφτη μου κάποιες φορές.. Σημερα ομως τον ειδα τρισδιαστατα μπροστα μου ..

15 Φλεβάρη γιορτάζουμε την παγκόσμια μερα κατα του παιδικού καρκίνου .. Γιορτάζουμε ; Το να μισούμε; Και τι τελικά με αυτο ; 

Η ολη μου εμπειρία με τον καρκίνο πέρα απ τα δικα μου ζόρια μ έφερε αντιμέτωπη με με το φρικτό συναίσθημα του να "μυρίσω" τον θάνατο ... 

Συνάντησα ανθρώπους που ένιωθα πως φεύγουν .. Σιγα σιγα το φως τους έσβηνε .. Σαν ταινια που σιγα σιγα αποχρωματιζεται.. 

Ένιωθα πως κατι τους τραβάει κ ηταν κατι αποκοσμο που έβγαζε τρόμο απόγνωση και φρίκη. Μια κατάσταση σκεπασμένη με ενα πέπλο απραγίας.

Και σιωπής ... Μια σιωπή που δεν σου επέτρεπε καν να σκεφτείς παραπάνω την ολη κατάσταση .

Σημερα λοιπόν αντίκρυσα ενα τέτοιο πλάσμα που με το ζόρι θα ήταν 18;

Ταλαιπωρημένο απ τον μπασταρδο πάλευε να δείξει πως αντέχει κ ειναι καλα .. Γκρι δέρμα κρυμμένο πίσω απο έντονα χρώματα ... Καπέλο περούκα .. 

Μια φωνή λεπτή απαλή αλλα τόσο εκωφαντικη..  Σεβασμός ηταν αυτο που ψελιζε κ τιποτα άλλο .. 

Ένιωσα ανίκανη κ ανήμπορη ... Δεν μπορω να διαχειριστώ τιποτα κ ας με λένε δυνατή . Φυσικά κ δεν ειμαι .. Ποιος θνητός παιζει τον θάνατο στα δάχτυλα ; Και απο που κ ως που θα πρεπει να έχουμε παρε δώσε μαζί του ; 

Τα παιδια πρεπει να παίζουν με παιχνίδια κ οχι με δηλητήρια ... Ο μπαμπούλας δεν πρεπει να υπάρχει κανονικα ... Δεν το δέχομαι .