Παρασκευή βράδυ λοιπόν

Ηρθαν οι ζεστές μέρες ! Μύρισε το άνθος λεμονιάς που το έχω συνδέσει με το Πάσχα . Κάποιοι επισκέφθηκαν ήδη τις παραλίες. Κ εγω ..... Εμαθα την περασμένη Τρίτη πως θα κάνω άλλους 5 μήνες χημειο θεραπεία . Γιατί ο όγκος είναι μεν εξωτερικός αλλά ακουμπαει την κολικη καμπή και είναι στην είσοδο όπου περνούν οι φλέβες και οι αρτηρίες... Αυτό απ όσο μου έδωσε να καταλάβω ο γιατρός δεν είναι και τόσο αθώο .
Απογοητευτηκα. Ωρες ώρες νιώθω πως δεν ζω. Κάθομαι και παρατηρώ αυτούς που διασκεδάζουν με τα πιο απλά πράγματα κ εγω δεν μπορω να κάνω ούτε αυτά . Οι θεραπείες μ´εχουν ρίξει πολύ σωματικά κ έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου . Προσεύχομαι και ελπίζω σ´ενα θαύμα . Η προσευχή είναι το μοναδικό πράγμα που γαληνευει την ψυχή μου . Τίποτε άλλο . Η θλίψη όμως δεν παύει να με επισκέπτεται κάθε μέρα . Ωρες ώρες αναρωτιέμαι αν η κόλαση είναι πολυ χειρότερη .... Η την περνάω εδώ σε αυτή τη ζωή . Ερχεται ένα καλοκαίρι με θεραπείες και νοσοκομεία όταν οι περισσότεροι θα είναι στις παραλίες. Συνεχίζω να αφουγκραζομαι τους πόνους μου και αγωνιω μέχρι μέσα Μαΐου που θα κάνω εξετάσεις να δούμε που βρίσκομαι . Αυτά !

Λυγίζω.

Πραγματικά νιώθω πως λυγίζω. Έχω αρχίσει να κουραζομαι. Να απελπιζομαι. Για την πορεία της ζωης μου . Αρχές Μαΐου τελικα θα κάνω εξετάσεις για να δουν αν είμαι καθαρη και αν εχει επιδράσει η θεραπεία . Σωματικα έχω αρχίσει και κλαταρω. Έχω αρχίσει να μην έχω πολλές αντοχές .διαφοροι πόνοι στο σώμα μου με τρομάζουν . Ώρες ώρες λέω δεν αντέχω άλλο . Ο χωρισμός ήταν μια κλωτσιά που με έριξε ακόμα πιο κάτω . Είχα έναν άνθρωπο που ένιωθα πως με περίμενε για να ζήσουμε μαζι όσα μας στέρησε ο καρκίνος ... Έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για πολλα . Νιώθω άδεια . Δεν θέλω να βγω απ το Σπιτι μου . Δεν θέλω να εχει όμορφες μέρες ... Δεν έχω δικαίωμα μάλλον να "θέλω" . Τι κακο έχω κάνει αναρωτιέμαι για να περνάω όλα αυτα ; Κ αν δεν έχω κάνει και είναι για το καλο της ψυχής μου ... Θα τελειώσει ποτε ; Κ αν τελικα πεθάνω ; Πόσο τραγικό είναι να ξέρεις πως θα πεθάνεις και να περιμένεις τον θάνατο σου ; Θα κοιτάς αυτούς που μένουν πίσω και θα λαχταρας να κάτσεις πίσω μαζι τους .... Πόσο σκληρή είναι η ζωη .... Γιατι να αγάπησω σε αυτη τη φάση και να βιωσω τον χωρισμο...δεν Ζω... Ήδη. Είμαι σε μια κατάσταση αναμονής . Απογοήτευσης και απάθειας . Λαχταραω να έρθει μια μέρα που θα είμαι υγιής !!! Θα έρθει;;;;; Ας με λυπηθει πραγματικά ο θεός κ ας μου δώσει λίγη Χαρα δεν αντέχω άλλη πίκρα ! Πραγματικά δεν αντέχω άλλη πίκρα έλεος

Τι άλλο μένει ;

Κάθε λίγο και λιγάκι δοκιμάζονται τα όρια μου ....δεν ξέρω τι άλλο να πώ.
Το Σάββατο Ετρεχα την μητέρα μου στο νοσοκομείο ... Είναι 72 ετών με ενα κάρο προβλήματα στα κόκαλα ...ο γιατρός της είπε να μείνει στο κρεβάτι ... Είμαστε σ´ενα Σπιτι ένας κουτσαβλος κ ένας καρκινοπαθής ...
Τρελό κέφι παίζει !!!
Επισης έχω να αντιμετωπίσω και έναν χωρισμό απ την Κυριακή .... Βέβαια !!!!!
Σε όλο αυτο το τρελό κέφι προστέθηκε και μια φυγή !!!!!
Πρέπει να δεχτώ πως Οκ δεν γίνεται να αγαπάει όλος ο κόσμος οπως εγω ! Που πάντα βάζω τον εαυτο μου κάτω ... Πρέπει να δεχτώ λοιπόν πως κάποια πράγματα είναι με ημερομηνία λήξης .
Ρε παιδιά αγάπη με ημερομηνία λήξης υπαρχει ; Εγω δεν τα ξέρω έτσι τα πράγματα ... Όταν αγαπάς μένεις εκει δεν φεύγεις ... Ούτε μπορείς να σκεφτείς την ζωη σου χωρίς τον άλλον ... Δεν δίνεις την χαριστική βολή !
Οτι λοιπόν δωθηκε, πάρθηκε πίσω αποτρόπαια και πολυ βάναυσα .φυσικα είμαι ευγνώμων για την μέχρι εδω βοήθεια . Αλλα δεν δέχομαι την θεωρία περί αγάπης ... Όχι παει πολύ.
Τελικα το ταξίδι του καρκίνου καλύτερα να το ξεκινάς μόνος σου παρά να σε χωρίζουν στη μέση ... Έχεις να αντιμετωπίσεις τον καρκίνο με μια τεράστια λίστα απο σκατα που κουβαλάει μαζι του .... Οικογενειακά πακέτα ... Και έναν χωρισμό! Που ήταν η ευχάριστη νότα και ελπίδα σε όλο αυτο. Το να σε κάνει να πιστεψεις κάποιος πως όταν τελειώσουν όλα αυτά έχεις να κανείς κάποια πολυ όμορφα πράγματα και να στο παίρνει πίσω είναι βίαιο και βαναυσο. Οποίος σκεφτεί πως ναι ! Ήταν δύσκολα και για τον άλλον θα το δεχτω ... Αλλα για να δουμε ... Την επόμενη μέρα τη δικη μου και την επόμενη μέρα του αλλου... Εγω έχω ενα δωμάτιο διαλυμένο με χιλιάδες κομμάτια ... Δεν ξέρω τι να πρωτο μάζεψω...αν μαζεύεται κάτι .... Ο άλλος απλα θα εχει να μαζέψει μια γωνιτσα... Καλοκαίρακι έρχεται ... Και όλα καλα !!!
Σήμερα έχω τη θεραπεία μου ...και νομίζω πως έχουν στο προγράμμα να μου κάνουν εξετάσεις .. Δεν ξέρω αν θα φάω κ άλλη σφαλιάρα .. Θα έλεγα πως συνηθίζεται αλλα όχι με τίποτα ... Το Facebook το έκλεισα γιατι έχω τεράστια ανάγκη να απομόνωθω . Οποίος θέλει μπορει να μου στέλνει mail.
Σιγά-σιγά τα χάνω όλα ! Δεν εχει μείνει και κάτι ... Οι φίλοι μου τα αδέρφια μου είναι πάντα δίπλα μου ... Αυτοί είναι το μοναδικό μου στήριγμα ... Φοβάμαι μήπως τους χάσω κ αυτούς ... Συνεχίσουν τη ζωη τους προχωρήσουν ... Αυτα.

30

Έφτασα λοιπόν επεισοδιακά στην ηλικία των 30!!!!! Πριν χρόνια φανταζόμουν τον εαυτό μου μέχρι τα 30 παντρεμένη , ερωτευμένη , με παιδιά....και μαλιστα πολυ περιποιημένη με τη δουλειά μου και την ωραία καθημερινότητα μου ...
Τελικά τα 30 ήρθαν μαζί μ´εναν καρκίνο .. Που δεν ξέρω για πόσο θα τον έχω κ αν θα καταφέρω να τον στείλω απο εκει που ήρθε. Στις 30 Μαρτίου λοιπόν ... Σηκώθηκα απο το κρεβάτι μου με κατάθλιψη ... Αναρωτήθηκα αν θα ειναι τα τελευταια μου γενέθλια , πόσα ακόμα θα γιορτάσω...του χρόνου αν τα γιορτάσω θα έχω ξεμπερδεψει; Θα έχω μαλλιά; Τον άνθρωπο μου δίπλα μου ;
Η όψη μου όλο κ πιο σοκαριστικη γίνεται ... Έχω χλωμιασει εντελώς . Έχω αρχίσει να πρηζομαι απ τις κορτιζονες.. Τα ματια μου έχουν ξεράθει, η πλάτη μου πονάει απ τη μαστεκτομη κ γενικότερα είναι λίγο περίεργη η φάση ... Γενικότερα έχω μια ηρεμία κ μια δύναμη που οφείλεται θεωρω στον Θεό ... Ναι θεωρω πως μου εχει δώσει ο θεός δύναμη να το αντιμετωπίσω όλο αυτο . Η προσευχη κάνει θαύματα . Ελπίζω ... Μέχρι στιγμής υπάρχουν κάποια πράγματα που έχουν συμβει με περίεργο κ ανεξιγητο τροπο που τα θεωρω καλούς οιωνούς .
Ωστόσο ... Βλεπω κάθε μέρα ανθρώπους υγιείς , να χαίρονται τη ζωη , να ζουν τον έρωτα τους , να διασκεδάζουν να κάνουν τα πιο απλα πράγματα κ εγω να μην μπορω και είναι πραγματικα βασανιστικό . Τη Παρασκευή πετύχαμε με τον Βασίλη το free day κ μ´έπιασαν τα κλάματα ...έχω λαχταρισει τόσο πολυ μια βόλτα με το ποδήλατο που όταν καταφέρω να ανέβω πάλι θα αρχίσω να κλαίω απ τη χαρά μου...
Όνειρα έχω ξεκινήσει να κάνω ... Αλλα είμαι άνθρωπος του "μαζι " και επειδη οι απώλειες πανε κ έρχονται με τον καρκίνο ... Προσπαθώ να με φανταστώ ευτυχισμένη Μονή μου γιατι δεν ξέρω πόσο και ποιος θ´αντεξει μέχρι να τελειώσει όλο αυτο ... Αν τελειώσει κ οπότε τελειώσει .
Αυτο είναι άλλο ενα δύσκολο κομμάτι που πρέπει να αντιμετωπίσω .
Έρχονται λοιπόν κάτι τέτοιες στιγμές που η ώρα είναι 3 και δεν ακούγεται τίποτα ... Και δάκρυα τρέχουν γιατι ξέρω πως σίγουρα υπαρχει κάποιος που με αγαπάει ...και κάτι μου ετοιμάζει ... Δεν ξέρω τι! Αλλα προσπαθώ να του έχω εμπιστοσύνη οσο γίνεται ! Αυτές τις στιγμές ζητάω μια αγκαλια πατρική κ να δείξει έλεος ... Τπτ άλλο .με ρωτούσαν όλοι τι δώρο θέλω για τα γενέθλια μου ... Δεν μου κάνει τίποτα απολύτως αίσθηση ! Πλέον ούτε παπούτσια ούτε τσάντες ούτε ρούχα τίποτα !!!! Απελευθερώθηκα! Αυτο που έχω ανάγκη είναι μια προσευχη εγκάρδια να γίνω καλά και αυτο είναι το πιο σημαντικό δώρο μπορει να μου κάνει κάποιος !
Τίποτα άλλο !