Όταν κανείς σχέδια ο θεός γελάει...

Θα συνέχιζα υπό άλλες συνθήκες την ιστορία της διάγνωσης μου αλλά με πρόλαβαν τα γεγονότα. Από την δεύτερη χημειοθεραπεία μου είχα πόνους στην δεξιά πλευρά του σώματος μου κάτω από την μαστεκτομή. Αποφάσισα λοιπόν να πάω στο νοσοκομείο και να το πω στον ιατρό μου. Με παρέπεμψε λοιπόν να κάνω ακτινογραφία θώρακα και υπέρηχο άνω και κάτω κοιλίας. Ωραία λέω θα κάνω τον έλεγχο μου να ηρεμήσει το κεφάλι μου από τις εμμονές .
Η ακτινογραφία ήταν καθαρή . Ο υπέρηχος όμως δεν ήταν υπέροχος .... Μου βρήκαν στο συκώτι ένα συμπαγές μόρφωμα το οποίο πρέπει να κοιτάξω με μαγνητική που θα γίνει την ερχόμενη Τρίτη . Όταν ο γιατρός μου ανακοίνωσε πως πρέπει να κάνω αυτή την εξέταση ήδη είχα αρχίσει να τρέμω σαν το ψάρι με έβαλε σ ένα κρεβάτι να ηρεμήσω γιατί πήγα να λιποθυμήσω  Όπως καταλαβαίνετε έχω τρομάξει πολύ φοβούμενη την μετάσταση , ωστόσο έχω και την σημερινή χημειοθεραπεία να αντιμετωπίσω που οι παρενέργειες της είναι άθλιες και θέλει πολύ υπομονή.
Με άθλια ψυχολογία και πολλά δάκρυα τρόμου . Τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα στην περίπτωση που πεθάνω ( γιατί αυτές οι σκέψεις είναι κλασσικές για έναν καρκινοπαθή στο ενδεχόμενο μετάστασης  ήταν ο πόνος που θα προκαλέσω στους ανθρώπους μου .
 Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να λιώνω σ ενα νοσοκομείο απο χημειοθεραπείες όντας λείψανο και σκιά του εαυτού μου . Θα προτιμούσε να εξαφανιστώ απ το να βλέπω δικούς μου ανθρώπους χάλια εξ αιτίας μου. Πόσο μάλλον την μητέρα μου που με μεγάλωσε μόνη της και τον άνθρωπο μου που έχω αγαπήσει χωρίς όρια .Δεν έχω λόγια να περιγράψω τον πόνο που νιώθω κάτι τέτοιες στιγμές .... Ένα γαμώτο μου βγαίνει .... Έχω τόσο όρεξη να ζήσω, αγαπάω τόσο δυνατά και επιτέλους αγαπιέμαι εξίσου δυνατά !!!! Έχω γίνει "ενα" με τον. Άνθρωπο μου και ειναι αυτός που είναι δίπλα μου πιο πολυ απ όλους ... Είναι ο λόγος για να παλέψω όλο αυτό το θρίλερ που περνάω . Είναι αυτός που ενώ είμαι χλωμή χωρίς μαλλιά και κομμένο μαστό με λέει το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου και τα μάτια του λάμπουν , είναι αυτός που με πηγαίνει στην κάθε μου θεραπεία και μου κρατάει το χέρι , αυτός που μου κράταγε το μέτωπο μου στους εμετούς των παρενεργειών ... Αυτός που μου κράταγε το χέρι μέχρι να μπω στα χειρουργεία , αυτός που θέλει να κάνει οικογένεια και παιδιά μαζί μου χωρίς προκαταλήψεις λόγω του ιστορικού μου, είναι αυτός που για να μην νιώθω Μόνη μου μετά τις θεραπείες χαραμίζει τα σαββατόβραδα του μαζί μου, είναι αυτός που πάντα πιστεύει πως θα το ξεπεράσω και θα ζήσουμε μαζί όπως έχουμε σχεδιάσει. Γίνεται να μην πονάω λοιπόν όταν υπάρχει περίπτωση να μην καταφέρω να του ανταποδώσω αυτό το τόσο μεγάλο δώρο που μου έχει κάνει ; Επιτέλους είδα πως ει ναι να με αγαπούν πραγματικά ναι από αυτή την άποψη θα φύγω ευτυχισμένη αλλά μ ενα τεράστιο γαμώτο.... Γιατί τώρα που σε βρήκα να μην σε ζήσω ματάκια μου ;;; Μπορεί η μαγνητική να μην δείξει κάτι ανησυχητικό αλλα αυτές είναι οι σκέψεις μου όταν με παίρνει από κάτω . Δυστυχώς αναπόφευκτα συχνά .....
http://www.youtube.com/watch?v=zbcLr6mqIVI

Καλοκαίρι 2012

Από την Άνοιξη κιόλας ήδη είχε αρχίσει να αλλάζει κατά πολύ η ψυχολογία μου. Δεν το προσπάθησα , είχε βγει απο μόνο του. Το Πάσχα είχα αγοράσει το ροζ μου ποδήλατο και κάθε μέρα το καβαλούσα και πήγαινα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα που λένε.
 Συναισθηματικά πάλι για κάποιο άγνωστο λόγο ένιωθα δυνατή και θωρακισμένη  Με επίπονο τρόπο δέχτηκα πως το ροζ όνειρο που έχω στο κεφαλάκι μου ( το notebook το έχετε δει? κάτι τέτοιο είχα κατά νου....)ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ 
Σκέφτηκα επίσης το εξής. Το 50% των ανδρών είναι ακατάλληλοι  το 30% είναι πιασμένοι (μέσα σε αυτό το 15 % των σωστών ) και το υπόλοιπο 20% gay. Εφόσον η λίμπιντο είχε αρχίσει απ το 0 να πηγαίνει σιγά σιγά στο 1 είπα να ασχοληθώ με το 50% των ακαταλλήλων .
Βγήκα όσο δεν έβγαινα ποτέ. Ήπια (με 2 ποτά έχω πέσει πάτωμα ωστόσο) ξενύχτησα  γέλασα με την ψυχή μου οι παρέες ανοίχτηκαν και γενικότερα ήμουν σχετικά καλά ψυχολογικά.( η γκρίνια παρέμενε ήταν το σήμα κατατεθέν μου)
Η καθημερινότητα μου είχε ως εξής. Πρωί γυμναστήριο, απόγευμα ποδήλατο και τα σαββατοκύριακα δουλειά. Μετά την δουλειά φυσικά ακολουθούσε ποτό και clubbing.
Τον Μάιο θυμήθηκα τα λόγια της ψυχοθεραπεύτριας μου... μου είχε πει λοιπόν πως δυσκολεύομαι να εξωτερικεύσω τον θυμό μου και πως θα ήταν καλό να ξεκινήσω πολεμικές τέχνες. 
Είχα ήδη ξεκινήσει να ψάχνω σχολή για muay-thai κοντά στο σπίτι μου αλλά την απόφαση δεν την έπαιρνα γιατί ένιωθα άβολα να βρεθώ σε έναν χώρο με τόσους άντρες που το πιο πιθανό είναι να κοιτάζουν τα οπίσθια μου... (οκ το κωλαράκι μου εννοούσα η σοβαροφανής).
Ένα πρωί του Μαΐου λοιπόν χαζεύοντας στον fb είδα πως ένας φίλος μου έχει ξεκινήσει πυγμαχία σε μια σχολή στην περιοχή μου, με αυτά και με τα άλλα ενώ μου διαβεβαίωσε  πως δεν θα με κάνει  κανείς να νιώσω άβολα στον συγκεκριμένο χώρο αποφάσισα να το τολμήσω.
Προστέθηκε λοιπόν στην καθημερινότητα μου κ άλλη μια ασχολία τι καλύτερο από αερόβια γυμναστική!!!!!!!
Στη σχολή λοιπόν υπήρχε ένα παιδί αρκετά γοητευτικό μπορώ να πω... με αρρενωπό πρόσωπο με γωνίες και εξαιρετικά καλή φυσική κατάσταση  (δεν γινόταν να μην το παρατηρήσεις )Το όνομα του ήταν Βασίλης. Ήταν πολύ ευγενικό πλάσμα και έκανε την διαφορά  στον χώρο  είχε τρομερά εκλεπτυσμένους τρόπους και αυτό φαινόταν από τις λεπτομέρειες. Το ομολογώ πως μου άρεσε και με είχε κερδίσει η φυσιογνωμία του γιατί όπως προείπα ενέπνεε καλοσύνη. Ήρθε η στιγμή λοιπόν να μάθω και την ηλικία  του... 23 !!!!! (εγώ 29) Μετά το πρώτο σοκ συνήλθα και είπα στον εαυτό μου ...
"που πας μωρή θείτσα με το τεκνό  δεν είναι για την μασέλα σου" προσπάθησα να μην είμαι τόσο σκληρή με τον εαυτό μου αλλά μάταια. οι φωνές ήταν εκεί να με κράζουν, cougar-Ναταλία Γερμανού και τα συναφή... Οπότε το ξέχασα και ήρθα στα ίσια μου..
Ήρθε και το λατρεμένο καλοκαίρι!!!! δεν ηρεμούσα πρωί για μπάνιο στη θάλασσα  απόγευμα γυμναστήριο προπόνηση και μετά ποδήλατο η ψυχολογία στα ύψη !! νυχτοπερπατήματα, βόλτες και πολλά πολλά γέλια.
Μια παρασκευή του Ιουλίου λοιπόν μετά την προπόνηση ενώ δούλευα μετά από κάποιες ώρες σε ένα μπαρ στο κέντρο τής Αθήνας, πρότεινα στα παιδιά αν θέλουν να έρθουν για να πιουν ένα ποτό .
Τελικά αυτός που εμφανίστηκε με έναν φίλο του ήταν ο Βασίλης.
 Χάρηκα πολύ να πω την αλήθεια αλλά δεν το εξέλαβα διαφορετικά, άλλωστε είχαμε αποκτήσει κάποια οικειότητα γιατί ήταν το ταίρι μου στην προπόνηση (είμαστε κοντά στα κιλά και στο ύψος)
Από εκείνο το βράδυ αρχίσαμε να μιλάμε περισσότερο στο fb και να βγαίνουμε μετά από κάποιο σημείο σε καθημερινή βάση. Βόλτες με το μηχανάκι  μπάνια στη θάλασσα και με την παρέα μου και επίσης μαζί για ποτό. Η αλήθεια είναι πως εφόσον είχα ξεκαθαρίσει πως δεν ψάχνομαι δεν είχα την  εντύπωση πως αυτός ο άνθρωπος θα με βλέπει "διαφορετικά" άλλωστε δεν μου είχε δείξει ΤΙΠΟΤΑ. 
Οι σπόντες περί διαφοράς ηλικίας έδιναν κ έπαιρναν ...σε μια μας συζήτηση μάλιστα είχα δηλώσει ξεκάθαρα πως με μικρότερο δεν θα έκανα ΠΟΤΕ σχέση .. (μεγάλη μπουκιά φάε.... μεγάλη κουβέντα μην πεις)
Από κάποιο σημείο κ έπειτα  άρχισα να τον σκέφτομαι συνέχεια και να προβληματίζομαι που τον σκέφτομαι γιατί απλά  ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ να τον σκέφτομαι ήταν στο 50% των ακατάλληλων λόγω ηλικίας, τι θα μπορούσε να δώσει συναισθηματικά αυτό το παιδί? Η νέα γενιά ( έλεγα η θείτσα)  το μόνο που θέλουν είναι να γ....σουν  τις ευθύνες τις βλέπουν με τα κιάλια και βγάζουν και φλύκταινες αν πλησιάσουν κοντά...και ωραία πες πως ξεκινούσα σχέση μαζί του.. μετά ΤΙ? εγώ αν δενόμουν θα ήθελα να συνεχίσω μαζί του πλησίαζα τα 30, ήθελα πολύ ΑΝ ξεκινήσω σχέση με κάποιον να καταλήξει σε κάτι όμορφο , σε οικογένεια  ένα παιδί 23 ετών μόνο αυτό δεν θέλει ειδικά στην εποχή μας. Οπότε μια που τον σκεφτόμουν και μια που ξενέρωνα αμέσως.
Ένα βράδυ λοιπόν επειδή είμαι και ανυπόμονος άνθρωπος και θέλω να ξέρω τι μου γίνεται μετά την κλασσική μας βόλτα με το μηχανάκι ξεκινάω να εκτοξεύω τις ανασφάλειες μου και τις μπερδεμένες μου σκέψεις στον Βασίλη .....Ο οποίος με χαλαρή διάθεση και χαμόγελο με καθησύχαζε και μου δήλωνε πως τον απασχολώ σαν άνθρωπος και πως τον ενδιαφέρει να μην χαθούμε κυρίως και όχι η εξέλιξη της σχέσης μας. Εκείνο το βράδυ είχα φαγωθεί να τον φιλήσω και ως ψυχαναγκαστική γκόμενα  ήλπιζα να φιλάει απαίσια για να ξενερώσω μια και καλή και να βασιστώ σε αυτό για να μπουν όλα στα κουτάκια που τους πρέπει....και όχι μόνο αυτό. ΤΟΥ ΤΟ ΕΙΠΑ ΚΙΟΛΑΣ.....
Ω ναι! το είπα ! του λέω ευχομαι να φιλάς απαίσια για να μην σε σκέφτομαι άλλο.
Ο Βασίλης λοιπόν με το χαλαρό του ύφος μου λέει δεν φιλάω απαίσια... και έτσι όντως ήταν.
Ήταν το πιο ωραίο φιλί που μου έχουν δώσει, ήταν τόσο οικία η γεύση του η αναπνοή του ήταν δική μου,  ανάσα  τόσο μα τόσο γνώριμη!!!! ενιωσα όντως  λες και σταμάτησε ο χρόνος  Όταν λοιπόν τελείωσε αυτό  επανήλθαν τα "πιστεύω" μου, 
Κύλησαν οι μέρες χωρίς να έχει αλλάξει κάτι στη σχέση μας εφόσον είχα ξεκαθαρίσει πως είμαι πολύ μπερδεμένη για να ξεκινήσω κάτι τόσο επίφοβο. Με σκαμπανεβάσματα ψυχολογικά κυλούσε ο χρόνος όπως πριν "φιλικά"... Έρχεται λοιπόν ένα απόγευμα που η δικιά σου είπα να πάω για τρέξιμο . ακούγοντας λοιπόν μουσική απ το κινητό χάζευα και ονειροπολούσα για το πόσο ωραίο σώμα φτιάχνω αυτή τη στιγμή με εικόνες slow motion...ε πάτησα κάτι σωλήνες και μου γύρισε το πόδι!
Πήρα λοιπόν τον Βασίλη τηλέφωνο και με πήγε στο νοσοκομείο . Σπάσιμο λοιπόν στο μετατάρσιο και 1 μήνας ακινησία με νάρθηκα...
Το πόσο ξενέρωσα δεν περιγράφεται ... από την υπερδραστήρια μου καθημερινότητα θα καθόμουν σ ένα κρεβάτι ΙΟΥΛΙΟ ΜΗΝΑ!!! ΧΩΡΙΣ ΜΠΑΝΙΑ... άσε το ότι θα έλειπα από την δουλειά και ως αποτέλεσμα θα είχα, να μην έχω έσοδα τον ερχόμενο μήνα...
Νεύρα - νεύρα- νεύρα , Γκρίνια- γκρίνια-γκρίνια.....
Ο γλυκός μου Βασίλης δίπλα μου να ανέχεται την γκρίνια μου και την μουρμούρα μου χωρίς κιόλας να έχουμε κάτι... Ντάντεμα κανονικά. ερχόταν κάθε μέρα σπίτι μου , βλέπαμε ταινίες και ενώ δούλευε 12 ώρες όρθιος ερχόταν για να με πάρει με το αμάξι το βράδυ και να με πάει στην παραλία ίσα- ίσα να ξεφύγω απ το σπίτι μου.Με έπαιρνε αγκαλιά για να μην περιπατήσω και δεν με άφηνε ούτε ένα βήμα να κάνω με τις πατερίτσες. Πως εγώ λοιπόν να μην αρχίσω να τον  βάζω μέσα στην καρδιά μου???
Παρολαυτα το νούμερο 23 με είχε στοιχειώσει, θυμόμουν και την ατάκα της μάνας μου "ποτέ με μικρότερο άντρα, τι θες να σε παρατήσει για να πηγαίνει με τις μικρότερες?) 
Στις 23 Ιουλίου λοιπόν βρεθήκαμε σπίτι του να ερωτοτροπούμε παρέα με τον γύψο ο οποίος χτύπαγε εκνευριστικά στον τοίχο ...αν εξαιρέσεις αυτό το ενοχλητικό γεγονός  τα συναισθήματα και οι αισθήσεις είχαν φτάσει στο κόκκινο και δεν πήγαινε πιο πάνω  Το ανατριχιαστικό  της υπόθεσης είναι  το απίστευτο ταίριασμα και χημεία που ήταν η ωραιότερη έκπληξη τής βραδιάς. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για εκείνη την νύχτα αλλά δεν θέλω να κουράσω θα έπαιρνε ώρες :p
Από εκείνο το βράδυ  λοιπόν ξεκινήσαμε και επίσημα ως ζεύγος εγώ αυτός και ο γύψος μας.
Μετά από 15 ημέρες λοιπόν έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο για να δουν πως πηγαίνει το πόδι μου!μια έκπληξη λοιπόν με περίμενε .. Ο γιατρός μου είπε πως τελικά το τραύμα ήταν πολύ πιο ήπιο από αυτό που μου είχαν διαγνώσει και πως θα έβγαζα τον γυψονάρθηκα την ίδια μέρα!!!!!! πραγματικά πέταξα από τη χαρά μου!! ( θα έλεγα κάτι άλλο ) Την ίδια μέρα με πήρε ο Βασίλης μου και πήγαμε στο εξοχικό του στην Ακράτα.  Περάσαμε μια υπέροχη εβδομάδα , όλη μέρα στη θάλασσα , τρομερή ηρεμία βόλτες στην παραλία και  ερωτοτροπίες σαν 2 ερωτευμένοι ιππόκαμποι...( ναι ναι ΤΟΣΟ cute κατάσταση  ) Μπορεί να κούτσαινα σαν σκούνα στα μεσοπέλαγα με 15 μποφόρ αλλά αυτό δεν πτοούσε τον Βασίλη μου. με έπαιρνε στα στιβαρά του μπράτσα και με βούταγε στη θάλασσα εφόσον εγώ δεν μπορούσα να περπατήσω στις πέτρες ήταν ΑΔΥΝΑΤΟΝ.
Εκείνη την εβδομάδα άρχισα να βλέπω τον Βασίλη μου με άλλο μάτι. Άρχισα να τον γνωρίζω καλύτερα και σιγά- σιγά να τον θαυμάζω για την γενναιοδωρία του και την ωριμότητα του. Αυτός ο άνθρωπος μέρα με τη μέρα μου φανέρωνε και μια όμορφη πλευρά του χαρακτήρα του και ήταν μια υπέροχη έκπληξη! μου αποδείκνυε πόσο έξω είχα πέσει στην αρχή και πως τελικά όχι μόνο δεν ήταν ένας κλασσικός 23 άχρονος αλλά πολλά παραπάνω.
Γυρίζοντας στην Αθήνα η ψυχολογία μου έπεσε στα πατώματα... ήταν πολύ συνηθισμένο αυτό για εμένα  Εκεί που ήμουν χαρούμενη ξαφνικά δεν έβρισκα νόημα σε τίποτα έκλαιγα, δεν ήθελα κανέναν δίπλα μου και ήθελα να πεθάνω.....( ΚΕΛΕΠΟΥΡΙ!!!!) πόσο μάλλον να βρίσκεσαι τέλη Ιουλίου στην Aθήνα  χωρίς χρήματα ενώ οι περισσότεροι κανόνιζαν διακοπές η είχαν φύγει.
Άρχισα λοιπόν πάλι την γκρίνια και το κλάμα για την απαίσια χρεωμένη ζωή μου, είχα πιστέψει πως  η σχέση μου με τον Βασίλη θα πάει κατά διαόλου εφόσον θα με αφήσει για μια μικρότερη και είχα και την μάνα μου ( ένα άλλο τεράστιο θέμα που θα αναλύσω κάποια άλλη στιγμή) να μου σπάει τόσο τα νεύρα που ήθελα να τη φιμώσω με βρώμικη κάλτσα βασανιστικά!
Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα λοιπόν ενώ με είχε πάρει από κάτω νιώθοντας απίστευτα πιεσμένη κυρίως για την οικονομική κατάσταση σπίτι μου χτύπησε το τηλ και ήταν η κολλητή μου η Ναταλία.
Αυτή η κοπέλα ότι και να έχω το πιάνει από km  λες και έχει radar  και δεν μπόρεσα ποτέ να της κρυφτώ.. δεν χρειάστηκε να πω πολλά, άλλωστε  έχει ζήσει πολύ κοντά όλη την μαύρη μου περίοδο και είναι άνθρωπος που καταλαβαίνει έχει ζήσει κ αυτή σε σκοτάδι στο παρελθόν  Εφόσον λοιπόν με άκουσε σε αυτή την άθλια ψυχολογική κατάσταση μου λέει ετοιμάσου θα έρθεις μαζί μου διακοπές !!!!!!!! Ήταν το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ!!! είχα 2 χρόνια να κάνω διακοπές πόσο μάλλον να πάω κάπου με την κολλητή μου και την κόρη της ( ναι είναι μανούλα)  πράγμα που δεν είχα κάνει ποτέ μέχρι τότε.
Ήρθε λοιπόν η μέρα της αναχώρησης για Λευκάδα  Κεφαλλονιά  οδικώς φυσικά! ήδη από τις πρώτες ώρες στο αυτοκίνητο είχα αρχίσει να χαλαρώνω και να νιώθω ευτυχισμένη... ανυπομονούσα να πάω στις τέλειες παραλίες του ιονίου με τα καταγάλανα νερά και να μουλιάσω!
Ξεκινήσαμε με διαμονή στην Λευκάδα και θα πηγαίναμε τις τελευταίες 3 μέρες Κεφαλλονιά. Οι μέρες περνούσαν γρήγορα και πολύ όμορφα, όλη μέρα παραλία μετά φαγητό , ποτό και ύπνος  ο Βασίλης θα πήγαινε με την οικογένεια του στην Ακράτα λόγω 15 Αυγούστου, μιλούσαμε καθημερινά στο τηλέφωνο και μπορώ να πω πως σε αυτές τις διακοπές συνειδητοποίησα πως είμαι ερωτευμένη μαζί του. Μου έλειπε απίστευτα και ανυπομονούσα να γυρίσω πίσω εφόσον θα ήμασταν και μόνοι μας στο σπίτι του για να κάνουμε διακοπές στην Αθήνα.
Όλες αυτές τις ημέρες των διακοπών κάναμε άπειρες ώρες συζητήσεις με την Ναταλία  προσπαθούσαμε να φανταστούμε τον εαυτό μας μετά από καιρό, σχεδιάζαμε τον ερχόμενο χειμώνα , και κάναμε όνειρα.
 Με αέρα ανανέωσης και μετά από αυτές τις υπέροχες διακοπές ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στην μελαγχολική Αυγουστιάτικη Αθήνα... στον ερχομό ήδη είχα αρχίσει να έχω περίεργη διάθεση . Είχα ένα πολύ άσχημο προαίσθημα και έναν περίεργο φόβο.
Ήταν Κυριακή είχαμε λοιπόν σταματήσει στο Αίγιο που είναι το πατρικό της Ναταλίας για να κάνουμε την τελευταία βουτιά των διακοπών  Ξεκινήσαμε κατά τις 4 το μεσημέρι και ήμασταν Αθήνα γύρω στις 7 το απόγευμα  Η ανυπομονησία μου να δω τον Βασίλη με γλίτωνε από την κατάθλιψη του τέλους των διακοπών μου.
 Φτάνοντας λοιπόν σπίτι άφησα τις βαλίτσες χαιρέτησα την μητέρα μου και πλάκωσα στα φιλιά τα λατρεμένα μου σκυλιά!( μου είχαν λείψει και αυτά απίστευτα πολύ.)
Μετά από λίγο μίλησα στο τηλέφωνο με τον Βασίλη για να κανονίσουμε να βρεθούμε  ήταν να έρθει κατά τις 9 με το μηχανάκι για να πάμε την βόλτα μας... Ήθελα τόσο πολύ να ετοιμαστώ  να βαφτώ να φορέσω να γίνω όμορφη για να δω το αγόρι μου που μου έλειψε ΤΟΟΟΟΟΣΟ πολύ  Το μπάνιο για εμένα είναι ιεροτελεστία, πόσο μάλλον για να δω τον φίλο μου , θα έκανα scrubbing  θα έβαζα τις ενυδατικές μου τα λάδια μου και ένα μακιγιάζ σε bronze αποχρώσεις για να τονίζει την μαυρισμένη μου επιδερμίδα  ταίριαζε πολύ με τα φουντωτά μου σγουρά μαύρα μαλλιά ναι ένιωθα πολύ exotic  τρομάρα μου! Ήρθε η ώρα να πάω στο μπάνιο  μόλις έβγαλα το σουτιέν του μαγιό τι να δω! ήταν γεμάτο αίμα. ΑΙΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΗΛΗ ΤΟΥ ΔΕΞΙΟΥ ΜΟΥ ΣΤΗΘΟΥΣ. μου κόπηκαν τα πόδια  δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη, ξεροκατάπια και με είχε πιάσει ταχυπαλμία το μοναδικό πράγμα που ψέλισσα από μέσα μου ήταν Θεέ μου.......

Μία μικρή πρόσφατη ιστορία...

Ένας καρκίνος δεν ξεκινάει ποτέ έτσι ξαφνικά. Εδώ και χρόνια η επιστήμη υποστηρίζει πως είναι ψυχοσωματική ασθένεια. θα συμφωνήσω λοιπόν με βάση την δική μου εμπειρία.
Το 2009 άρχισα να αλλάζω σαν άνθρωπος  Μέχρι εκείνη την χρονιά ήμουν ένα παιδί χαρούμενο και αφελές σε σημείο ΒΛΑΚΕΙΑΣ. λίγο νευρόσπαστο μεν... αλλά το χαμόγελο δεν έσβηνε ποτέ.  Εμπιστευόμουν όλους τους ανθρώπους, πολλές φορές δεν έβλεπα την κακή τους πλευρά και η ευαισθησία μου ήταν στο κόκκινο.(βλακωδώς θα επιμείνω). Είχα όμως ένα μεγάλο κακό, είχα τεράστια ανάγκη να αγαπήσω και να αγαπηθώ, ανιδιοτελώς χωρίς εγωισμούς και να καλύψω το κενό του ανύπαρκτου πατέρα (τον έχω δει 3 φορές στη ζωή μου ). Πολλές φορές είχα ξεγελάσει τον εαυτό μου νομίζοντας πως δεν μ ενοχλεί αυτή η έλλειψη αλλά τελικά ήταν το πιο σοβαρό τραύμα μέσα μου.
Μετά την μεγάλη αυτή παρένθεση επανερχομεθα στο 2009... Εκείνο λοιπόν τον χειμώνα έκανα την απόλυτα τοξική σχέση..  έδωσα πολλά και πήρα πίκρα,  άπειρα ψέματα, απιστία , απογοήτευση και γενικότερα μια άθλια συμπεριφορά, το χειρότερο απ όλα όμως που μου άφησε όλο αυτό ήταν  πως σταμάτησα να εμπιστεύομαι τούς ανθρώπους. Μέσα σε 5 μήνες έχασα 10 κιλά λόγω στενοχώριας και νεύρωσης στομάχου, σταδιακά  έπεφτα σε κατάθλιψη δεν είχα όρεξη να δουλέψω, να σηκωθώ απ το κρεβάτι και σιγά- σιγά κλεινόμουν στον εαυτό μου.
Τον Σεπτέμβριο του 2010 όπου και συνειδητοποίησα το μέγεθος της υποκρισίας και έχοντας ήδη ξεκινήσει να εργάζομαι άρχισα να παθαίνω εν ώρα εργασίας τις πρώτες κρίσεις πανικού.... Παράλληλα εκείνη την περίοδο η οικονομική κατάσταση σπίτι μου ήταν ΆΘΛΙΑ , έπρεπε όμως να μην αφήσω να με επηρεάσει τίποτα ώστε να μην δώσω δικαιώματα στην δουλειά μου γιατί θα ήταν και τα μοναδικά έσοδα στο σπίτι μου. Δεν ξέσπασα  δεν έκλαιγα  δεν φώναξα  το κατάπια μέσα μου όλο αυτό ενώ δεν θα έπρεπε  Το μόνο που κατάφερα να κάνω είναι να αλλάξω εργασιακό περιβάλλον και να κάνω κάτι που δεν θα με έκλεινε σε έναν χώρο για πολλές ώρες και επίσης να έρχομαι σε επαφή με αρκετό κόσμο για να καταφέρω να αλλάξω την διάθεση μου προς το καλύτερο.
Τελικά τα κατάφερα αλλά όλη αυτή η πίκρα που ήταν συσσωρευμένη μέσα μου υπέβοσκε χωρίς να μου περνάει καν απ το μυαλό να ξεσπάσω.
 Πήρα λοιπόν κ εγώ την απόφαση ενώ οι κρίσεις πανικού είχαν αρχίσει να γίνονται εκνευριστικά συχνές να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία με έναν υπέροχο άνθρωπο.. Έλα όμως που αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουμε.....
 Όταν κάνεις ψυχοθεραπεία ο ψυχοθεραπευτής με το μαγικό του ραβδάκι  σε βάζει στο καθρέφτη γυμνό σαν υπνωτισμένος και  αναγκάζεσαι να βλέπεις τις πληγές που έχεις κάνει εσύ στον εαυτό σου, τις πληγές που έχεις αφήσει εσύ να σου κάνουν και τις πληγές που σου έχουν κάνει άνθρωποι που δεν ήθελες να πιστέψεις πως έχουν αυτή την ικανότητα.
  Αυτό λοιπόν ήταν πολύ δύσκολο και  κράτησε 5 μήνες  η  εσωτερική αλλαγή λοιπόν συνεχιζόταν , δυστυχώς δεν κατάφερα να βγάλω την πίκρα που είχα μέσα μου και αυτό εξελισσόταν σε μίσος για τους ανθρώπους  Φυσικά δεν τους είχε πάρει όλους η μπάλα ... απλά όταν βλέπεις γύρω σου τόση υποκρισία, τόση ματαιοδοξία, τόσο ψέμα τόση ανουσιότητα και τόση κακία μόνο αηδία και μίσος σου βγαίνει να νιώσεις για το είδος σου σε συνδυασμό με τα πολιτικά γεγονότα που συμβαίνουν στην χώρα μου τα τελευταία χρόνια
.Στο τέλος της ψυχοθεραπείας λοιπόν  που άρχισα κάπως να ηρεμώ εμφανίστηκε και το πρώτο πρόβλημα στον δεξιό μου μαστό (ήταν Φλεβάρης του 2011)
Πήγα λοιπόν στο νοσοκομείο και η διάγνωση ήταν απόστημα !!! πήρα λοιπόν κ εγώ 3 κουτιά zinadol (μια αρκετά ισχυρή αντιβίωση) και ανυπομονούσα να τελειώσω για να επανέλθω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην φυσιολογική μου ζωή .. Ο γιατρός μου είχε δώσει παραπεμπτικό για υπέρηχο μετά από 2 μήνες ..Δεν πήγα ποτέ........ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ. Φυσικά δεν μου είχε σχολιάσει τίποτα περίεργο και φαντάστηκα πως την είχα σκαπουλάρει.... (το ζώον)
Εκείνη την περίοδο ευτυχώς δούλευα συνέχεια και αυτό κράτησε για αρκετά καιρό. Ήταν ένα ασφαλές περιβάλλον , υπήρχε πάντα καλή διάθεση γιατί ήταν και η φύση της δουλειάς τέτοια που το απαιτούσε Οι σχέσεις με τούς συναδέλφους μου εξαιρετικές όπως επίσης και με τους υπεύθυνους μου .. μου έκανε τρομερό  καλό μετά από μια τόσο άρρωστη κατάσταση να γνωρίσω καινούριους ανθρώπους και να μπω στη διαδικασία να τους εμπιστευτώ ακόμα και για θέματα εργασίας, το είχα δει σαν στοίχημα  είχα ΑΝΑΓΚΗ να εμπιστευτώ ξανά... Η ζωή κυλούσε λοιπόν (τουλάχιστον επιφανειακά) πάρα πολύ όμορφα .. Δουλειά -δουλειά και πάλι δουλειά!!!!!!Υπήρχαν κάποιες προσπάθειες να δημιουργήσω μια νέα σχέση αλλά τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά... αυτό που έβλεπα ήταν άνθρωποι που ζητούσαν μόνο καλοπέραση και εύκολο εγκέφαλο χωρίς πολλές απαιτήσεις...άλλη μια απογοήτευση.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στα διαμάντια μου δηλ τους φίλους μου.... ήταν πάντα και σε όλα δίπλα μου... πέρασα ένα υπέροχο καλοκαίρι με μπάνια στη θάλασσα , ταξίδια συνδυασμένα με δουλειά  και σιγά σιγά έκλειναν και οι τρύπες από τα χρέη τα οποία ήταν συσσωρευμένα.
Το καλοκαίρι λοιπόν του 2011 (ενώ υπέβοσκε όπως προανέφερα η πίκρα ..) εμφανίζεται στη ζωή μου ο άνθρωπος που είχε δημιουργήσει όλη αυτή την αθλιότητα μέσα μου... μετανιωμένος.
Ο εγκέφαλος μου κάηκε ολοκληρωτικά ... θεώρησα κ εγώ λοιπόν η δόλια να δώσω μια ευκαιρία γιατί   μεγάλωσα με την λογική του "δεν πρέπει να κρατάμε κακίες"  "πρέπει να συγχωρούμε  "πρέπει να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες στους ανθρώπους γιατί είμαστε άνθρωποι μπορεί κ εμείς να κάνουμε λάθη"....
Ήταν άλλο ένα μου λάθος ... συνειδητοποίησα πως είναι αδύνατον να πιέζω τη ψυχή μου να αποδεχτεί μια τόσο άσχημη συμπεριφορά του παρελθόντος.
 Χώρισα και κλείστηκα ΟΣΟ ΠΟΤΕ στον εαυτό μου. Πήρα την απόφαση να μην ξανασχοληθώ συναισθηματικά με κανέναν άνθρωπο αν δεν μου αποδείξει πραγματικά πως αξίζει,
Έπεσα λοιπόν σε κατάθλιψη  οι μοναδικές μου ασχολίες ήταν γυμναστική ύπνος δουλειά και πάλι από την αρχή. Η θλίψη  ήταν αναπάντεχη.
Είχα απογοητευτεί τόσο πολύ από τους ανθρώπους που το μοναδικό όνειρο ζωής που είχα δεν θα το έκανα ποτέ πραγματικότητα με τα δεδομένα που είχα μέχρι στιγμής.
Από μικρο παιδί ήθελα να κάνω οικογένεια και παιδιά! αυτό που στερήθηκα πιο πολύ απ όλα.
Βλέποντας ανθρώπους να προδίδουν καθημερινά ο ένας τον άλλον αυτό πλέον μπορούσε να υπάρξει μόνο στη σφαίρα του φανταστικού . ΩΣΤΌΣΟ στο σπίτι μου επικρατούσε ένα χάος από χρέη. διακοπές ρεύματος και κατασχέσεις...
μια κατάσταση που και το άγχος το ίδιο δεν θα άντεχε  Ευτυχώς σε όλα αυτά είχα πάντα ανθρώπους δίπλα μου και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ. πάντα έλεγα ο Θεός δεν μου έδωσε αδέρφια μου έδωσε φίλους και είμαι υπέρ ευγνώμων για αυτό.
Ο περσινός χειμώνας ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Έκλεινα τα μάτια μου και προσευχόμουν να μην ξυπνήσω  Ένα σπίτι χρεωμένο , μια μητέρα σε μεγάλη ηλικία μόνη της με προβλήματα υγείας,  εγώ μόνιμη δουλειά ΟΥΤΕ ΚΑΝ .. και απογοητευμένη απο τις σχέσεις. ΟΚ!
Άπειρες ώρες με κλάμα και επίσης να μην μιλάω πουθενά για αυτό που ζω γιατί θεωρούσα πως είμαι και αχάριστη να κάθομαι να κλαίγομαι για τέτοιες μαλακίες όταν
 ο κόσμος πεθαίνει απο καρκίνο ..
. (ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ εδώ γελάμε για την τραγική ειρωνία)