Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Παραμένω ευτυχώς

Ακόμα σ αυτόν το κόσμο.... Με τον εναν η τον άλλο τροπο . Είχα καιρο να γράψω λόγω φόρτου εργασίας .
Περασα ενα δύσκολο καλοκαίρι ... Με πολλές εντάσεις και δυσκολίες κυρίως λόγω κούρασης ψυχικής κατα βάση ..
Ευτυχώς αυτη η περίοδος εφυγε , τελείωσε κ εύχομαι να μην ξανάρθει. Ο καθε ανθρωπος εχει την δική του προσωπικότητα και όρια , μετα απο τον καρκίνο υποσχέθηκα στον εαυτό μου  να τον προστατεύω απο οτιδήποτε τοξικό ασχέτως αν η τοξικότητα εχει κινητήριο δύναμη τον δόλο . Δεν με αφορά .
Το αποτέλεσμα ειναι το ίδιο ... Μακρυά μου οι τοξικές καταστάσεις και οι τοξικοι άνθρωποι που δεν μπορούν να περιορίσουν στον εαυτό τους τα αιώνια άλυτα θέματα τους.
Ειναι μεγαλη μαγκιά να ξέρεις πως δεν εισαι τέλειος και να ξέρεις πως πολλές φορές δεν πρεπει να μιλάς γιατι βγάζεις τα δικα σου θέματα μπροστα . 
Οι άνθρωποι συνεχίζουν να με απογοητεύουν ως συνηθως αλλα ευτυχώς το ξεπερνάω αναίμακτα σε 24 ωρο .wow!!!! 
Επισης πέρα απ το blog μου δεν κάθομαι να αναλυσω πως βλέπω τον καρκίνο η ακόμα κ να πω πως νοσησα γιατι οι κακεντρεχείς θα σκεφτούν πως είτε θελω να θυματοποιουμαι και να το βάζω μπροστα και να κρύβομαι απο πίσω ,είτε για να προκαλώ οίκτο (;) είτε για φαντασμαγορικά σενάρια που δεν μπορω να σκεφτώ καν . Για καρκίνο μιλαω πλέον μονο με όμοιοπαθεις που δυστυχως η ευτυχώς καταλαβαίνουν χωρίς να λέω και πολλα ... 
Οι εξετάσεις μου βγήκαν όλες καθαρές δοξα τω θεό ( που τοσο αγαπάω κ απογοήτευω συχνά ) δεν εχω βρει το κουράγιο να πατήσω στον ΑΓιο σαββα κ να τις δειξω στον γιατρό μου. Θα θέλα να μην πατήσω ποτε ξανα σε νοσοκομείο τα σιχαίνομαι αλλα ακόμα περισσότερο σιχαίνομαι τον καρκίνο .
Πρόσφατα έφυγαν δύο κορίτσια ... Μαρίες και οι δυο ...η μια 27 η άλλη 32 ...η μια πνεύμονα η άλλη μαστό ... Πάλευαν ... Πάλεψαν σκληρά ... Κ οσο πάλευαν τοσο έλαμπε η ψυχούλα τους μέχρι που έγιναν άγγελοι τόσο φωτεινοί που τούτος εδώ ο σκοτεινός τόπος μονο  αφιλόξενος ηταν ...  
Δεν θα πω γιατι ... Δεν ξερω γιατι ουτε θα μάθω ποτε ... Δεν θα πω άδικο ... Δεν ξερω τι ειναι δίκαιο ... Θα πω πως πονάω για τον πόνο τους ... Πονάω γιατι ξερω πως ήθελαν και οι δυο να ζήσουν πονάω γιατι ηταν πολυ σκληρό το φευγιό τους ....
Δυστυχως ο καρκινος δεν ειναι μονο η νόσος ειναι και το μετά... Ειναι οι δαίμονες που παλεύεις και θα παλεύεις για παντα...  
Μαθήματα για το πως θα προχωρήσω δεν δέχομαι . Οποίος τα καταφέρνει καλύτερα απο εμένα του δίνω συγχαρητήρια . Ειμαι αυτη που ειμαι με τις αντοχές που εχω . Δεν εχω αναγκη να αποδείξω σε κανέναν αν ειμαι υπεράνθρωπος η οχι . Δεν εχει νόημα κανενα απολύτως . Σημασία εχει πως πλέον με αγαπαω με συμποναω εχω καταλαβει πόσο σημαντική μου ειμαι .... Δεν με κολλάω στον τοίχο ...το έκανα πολλα χρονια , δεν μου βγήκε σε καλό. 
Ο καθένας μας κανει τον αγώνα του οποίος κ αν ειναι αυτος , δεν με νοιάζει αν ο δικός μου ειναι μεγαλύτερος απ των άλλων η μικρότερος ... Δεν με απασχολεί δεν ειναι αυτο το θεμα μου . Αν μπορω να βοηθησω στον αγώνα σου θα το κανω με τεράστια χαρά .
Στον δικό μου αγώνα δεν θελω βοήθεια που γράφεται σε τευτερι. 
Εγω θα μεριμνήσω για εμένα και κανεις άλλος . Καλώς η κακώς ετσι ειναι τα πράγματα ... 
Δύσκολοι οι καιροί κ δεν ειναι πως χάνω την αισιοδοξία μου ... Οταν έχεις καλη σχέση με τον θεό δεν την χάνεις ποτε... Ενα ειναι το μονο σίγουρο ο θάνατος ... Υπάρχουμε μέχρι στιγμής όλοι μας κ δυστυχως το ξεχνάμε ... Κ γινόμαστε άθλια κατακριτικα τέρατα .... 
Στα χειρότερα μου μια αγκαλιά σκέφτομαι και ειναι της δεύτερης μανούλας μου ... Της πλατυτερας των ουρανών ....


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου