Οι 2 ημερομηνίες που με σημάδεψαν .... Μετά τις καθαρές εξετάσεις του επανελεγχου μου περίμενα με αγωνία να γιορτάσω τον ένα χρόνο μετα την διάγνωση μου... Σε παλίο πόστ μου έιχα αναφέρει κάποια πράγματα για τον πατέρα μου... Έν συντομία .. Οι γονείς μου δεν παντρεύτηκαν ποτέ και χώρισαν πρίν γεννήθώ. Ο πατέρας μου δυστυχώς δεν ασχολήθηκε ποτέ με εμένα . Τον είχα δει συνολικά 4-5. Φορές στην ζωή μου . Τελευταία φορά όταν ήμουν 13 . Το παραδέχομαι πως το όλο θέμα ήταν ανοιχτή πληγή ολα αυτά τα χρόνια . Άπειρες ώρες θλίψης και νταντεματος στον εαυτό μου για αυτή τη σκληρή απόρριψη ... Κατηγορίες , μίσος , θυμός , απέχθεια ... Μέχρι που παραμονές της πρώτης μου ΧΜΘ λαμβάνω ένα τηλ από μια γυναίκα για να μου πει πως ο πατέρας μου έχει καρκίνο στον πνεύμονα ... Χωρίς να γνωρίζει για τον δικό μου καρκίνο . Την πρώτη μου χημειοθεραπεία την έκανα την ίδια ώρα με τον πατέρα μου , εκείνος στον ευαγγελισμο κ εγω στον Άγιο σαββα... Πόσα μέτρα απέχουν μεταξύ τους αυτά τα 2 νοσοκομεία ;;;;; Δοκιμάστηκα πολυ σκληρά μέσα μου . Στεναχωρήθηκα απίστευτα για αυτόν τον άνθρωπο για την μητέρα μου που έχει περασει τόσα εκ αιτίας του ... Για εμένα ... Για τις κακές του επιλογές ... Μέχρι που τον συγχώρεσα γιατι κατάλαβα ... Και έμαθα πράγματα σκληρά ... Έμαθα καταρχήν για το όνομα μου . Ειναι της γιαγιάς μου και ήταν απ την Σμύρνη την σκότωσαν στα 22 της γιατι ο παππούς μου ήταν δεξιός κ είχε φύγει απ την Ελλάδα αλλα δεν είχε πει σε κανέναν που ειναι με αποτέλεσμα να βρουν την γιαγιά μου που μολις είχε γεννήσει και επειδή δεν τους έλεγε που βρίσκεται ο άντρας της να την σκοτώσουν μαζί με τον αδερφό της και την μητέρα της . Την έθαψαν στον μελιγαλά. Έμαθα για τον παππού μου .... Πολυ γνωστός στρατηγός και ενεργή παρουσία στην χούντα .... Οι δικές μου πολιτικές απόψεις ειναι ανθρωπιστικές κατα βάση από εκεί κ πέρα τα άκρα με ανατριχιαζουν . Για να μην μακρύγορω κατάλαβα πολλα ... Και κατέληξα σε αυτο που λέω πάντα ... Δεν ειναι ολα για όλους .. Δεν μπορείς να απαιτείς από κάποιον που δεν έχει κατω άκρα να τρέξει 100 μέτρα ταχύτητα ούτε από έναν κουφό να σου γράψει μουσική ... Υπάρχουν πολλών ειδών αναπηρίες ... Μια από αυτές λοιπόν είχε κ ο πατέρας μου ... Περεμεινε παιδί για πάντα .. Ήθελε να γίνεται το δικό του χωρίς στερήσεις ... Απολαύσεις μόνο χωρίς πρέπει χωρίς όρια . Χωρίς ευθύνες ... Κάποιος άλλος ευθύνεται για την διαπαιδαγώγηση του. Ομως ... Δεν κατηγορώ κανέναν δεν ειμαι εγω αυτή που θα κρίνω . Πέρασα πολυ άσχημες καταστάσεις γιατι παλευα παράλληλα μαζί του .. Είχε μείνει ένα ανθρωπάκι καραφλο καμπουριασμενο και αδύναμο ... Πόναγα αλήθεια... Ειναι πολυ τραγικό αλλα μας ένωσε ο καρκίνος και ο πόνος μας.... Τελευταία φορά τον είδα τον Μάιο στο νοσοκομείο ... Λείψανο ... Δεν άντεχα να τον ξαναδώ με έριχνε απίστευτα το παραδέχομαι παρέδωσα ... Μιλάγαμε στο τηλ που κ που και δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλον ... Έφτασε η 14 Σεπτεμβρίου και ήξερα πως δεν ειναι καθόλου καλα . Περίμενα να ξυπνησω να πάω στο μοναστήρι που εχω πει να πηγαίνω κάθε χρόνο στις 14 Σεπτέμβρη ... Το προηγούμενο βράδυ προσευχήθηκα να μην πονάει άλλο αρκετά πλήρωσε ... Ξημερώματα της 14 Σεπτεμβρίου έφυγε ....
Η μητέρα μου ενώ το ήξερε με άφησε να πάμε πρώτα στο μοναστήρι κ μου το είπε μετά . Καμία αντίδραση .
Έκλαψα πολυ μετά από 2 μέρες .... Δεν πηγα στην κηδεία . Δεν μου αρέσουν οι κηδείες ... Ειναι φρικτές . Θέλω να ειναι καλα εκεί που ειναι . Μετά από κάποιες ημέρες ενώ προσεύχομαι για εκείνον βλέπω το εξής όνειρο ...
Ειναι σε ένα πράσινο δωμάτιο ετοιμοθάνατος χλώμος μπροστά σε ένα τεράστιο παράθυρο , ξαπλωμένος σε ένα μεγάλο κρεβάτι με το που μπαίνω μέσα φεύγουν όλοι οι συγγενείς ... Μένουμε μόνοι μας τον κοιτάζω και σιγα σιγα ξεψυχαει... Γυρνάω απ την άλλη και συνειδητοποιώ πως ειναι ζωντανός .. Τον βλέπω με μαλλιά 30 χρόνια νεότερο με ρόδοκοκκινα Μαγούλα να γελάει του λέω ..έκπληκτη μα καλα αφού έφυγες ... Μου λέει πηγα και ξαναήρθα .. Του λέω το ξέρεις ότι σ εχω συγχωρέσει ε; Μου λέει χαμογελώντας ναι .. Του λέω εγω σε προσέχω από εδώ .. Μου λέει το ξέρω .. Του λέω εσυ μπορείς να με προσεχείς από εκεί που εισαι ; Μου λέει ναι ... Ρωτάω ειναι ωραία εκεί που εισαι ; Απαντάει ναι αλλα πεινάω ... Έρχεται κάθε μερα μια γυναίκα και με ταΐζει ...και ξαφνικά τον βλέπω σε μια τεράστια παραλία που δεν τελείωνε πουθενά, χιλιάδες κόσμο παιδιά να ακούς γέλια .. Γλάρους... Αλλα ήταν συννεφιά .. Να κάθεται σε μια παρέα παιδιών ... Και ξυπνησα .
Στο τώρα ... Εχω ηρεμήσει αρκετά σκέφτομαι την ζωή μέχρι το επόμενο τσεκάπ πιο πέρα δεν μπορω να σκεφτώ . Σε όλο αυτο υπήρξαν 2 άνθρωποι που δεν χωράει το κεφάλι μου την κακιά που τελικά είχαν .... Προσπαθώ να τους συγχώρησω για την στάση τους αλλα κάνω τεράστιο αγώνα μέσα μου και δεν τα καταφέρνω ... Η σχέση μου έλαβε τέλος οριστικά αυτή την φορά . Τον ευχαριστω με όλη την αγάπη και την δύναμη της ψυχής μου . Η ζωή ειναι πολυ απρόβλεπτη για να την σπατάλας με θλίψη ... 30 χρόνια χόρτασα θλίψη πίκρα και πολλα άσχημα συναισθήματα . Τέλος η μαυρίλα ...δεν χάνω χρόνο .
Ο στόχος μου από εδώ και πέρα ειναι να ζω το τώρα τίποτα άλλο. Παρακαλάω τον θεό να ειμαι καλα όπως και ολα τ' αδέρφια μου που παλεύουν με τον καρκίνο ... Χθες έκλεισα 1 χρόνο από την μαστεκτομη μου . Δεν μου λείπει το στήθος μου. Αν ήμουν άντρας θα με ερωτευομουν και χωρίς αυτο . Χωρίς να ακουστεί υπερήφανη η δήλωση μου . Το τέλειο δεν μου άρεσε ποτέ . Ήμουν πάντα με τους αδύναμους με αυτούς που τους λείπουν πολλα γιατι κ εμένα μου έλειπαν ... ο αγώνας δεν σταματάει ποτέ ... Μπορεί να μην πονάει το σώμα μου τόσο πλέον αλλα η ψυχη έχει ουλές που θα ειναι για πάντα εκεί .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου