30 χρόνια βήματα ... Μικρά άλλες φορές μεγάλα και όλα ένα προς ένα οδηγούν στο τέλος πάντα εκεί θα οδηγούν τα πάντα. Αυτό το έμαθα τώρα τελευταία και κάπως βίαια αλλα ναι λυτρώθηκα απ τον μπαμπούλα του πρέπει . Τίποτα δεν πρέπει . Όταν είσαι άνθρωπος έχεις κάποια χαρακτηριστικά το μόνο σίγουρο είναι η αγάπη . Αν δεν την έχεις δεν είσαι άνθρωπος . Με αυτό πορεύεσαι λοιπόν... Και όπως κάτσει. Κάθε λεπτό που περνάει σε φέρνει πιο κοντα στον θάνατο . Μακάβριο ; Κ όμως η αλήθεια . Το θέμα είναι τι κανεις για αυτό ... Εγω λέω να το απολαύσω αφού κανεις δεν τη γλιτώνει . Τελικά ο άνθρωπος είναι το πιο αλαζονικό πλάσμα . Νομίζει πως θα υπάρχει για πάντα , θα κάνει τα πάντα , μπορεί να κάνει τα πάντα . Πολλές φορές νομίζει πως πανω από αυτόν δεν υπάρχει τίποτα . Το ίδιο νομίζει και το μυρμήγκι .... Απλά βλέπει μια σκιά και το αντιλαμβάνεται απλά σαν μια μάζα που το απειλεί ... Που να φανταστεί πως αυτή η μάζα έχει αναλύσει την θεωρία της σχετικότητας . Δεν γίνεται αυτό να το συλλάβει η ύπαρξη του . Κ όμως υπάρχουμε κ νομίζουμε κιόλας όπως το ποταμό μυρμήγκι πως τα ξέρουμε όλα . Όσο παει δηλ ο εγκέφαλος μας .....
Νομίζω πως έχω απογοητευτεί οικτρά απ το είδος μου ..... Είμαστε τόσο εγκεφαλικά υποαναπτυκτοι που αυτοκαταστρεφομαστε. Είμαστε κανίβαλοι χωρίς κανένα νόημα. Παλεύουμε μια ζωή για λεφτα, καριέρα για το τίποτα ... Τρώμε σκατα και μυαλό δεν βάζουμε ... Φτάνουμε σε σημεία αδύνατης διαβίωσης και δαγκωνουμε την σαρκα μας και δηλώνουμε με περισσια υποκρισία πως αυτό το μέλος δεν ανήκει στο σώμα μας ... Σημασία έχει πως θα πέσει στο στομάχι μας.
Και ποια είναι η ελπίδα ; Αν πιστέψουμε πως έχουμε ψυχή με το να τη σώσουμε ίσως λέω ίσως να μην είμαστε ζωντανά περιττωματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου