Μία μικρή πρόσφατη ιστορία...

Ένας καρκίνος δεν ξεκινάει ποτέ έτσι ξαφνικά. Εδώ και χρόνια η επιστήμη υποστηρίζει πως είναι ψυχοσωματική ασθένεια. θα συμφωνήσω λοιπόν με βάση την δική μου εμπειρία.
Το 2009 άρχισα να αλλάζω σαν άνθρωπος  Μέχρι εκείνη την χρονιά ήμουν ένα παιδί χαρούμενο και αφελές σε σημείο ΒΛΑΚΕΙΑΣ. λίγο νευρόσπαστο μεν... αλλά το χαμόγελο δεν έσβηνε ποτέ.  Εμπιστευόμουν όλους τους ανθρώπους, πολλές φορές δεν έβλεπα την κακή τους πλευρά και η ευαισθησία μου ήταν στο κόκκινο.(βλακωδώς θα επιμείνω). Είχα όμως ένα μεγάλο κακό, είχα τεράστια ανάγκη να αγαπήσω και να αγαπηθώ, ανιδιοτελώς χωρίς εγωισμούς και να καλύψω το κενό του ανύπαρκτου πατέρα (τον έχω δει 3 φορές στη ζωή μου ). Πολλές φορές είχα ξεγελάσει τον εαυτό μου νομίζοντας πως δεν μ ενοχλεί αυτή η έλλειψη αλλά τελικά ήταν το πιο σοβαρό τραύμα μέσα μου.
Μετά την μεγάλη αυτή παρένθεση επανερχομεθα στο 2009... Εκείνο λοιπόν τον χειμώνα έκανα την απόλυτα τοξική σχέση..  έδωσα πολλά και πήρα πίκρα,  άπειρα ψέματα, απιστία , απογοήτευση και γενικότερα μια άθλια συμπεριφορά, το χειρότερο απ όλα όμως που μου άφησε όλο αυτό ήταν  πως σταμάτησα να εμπιστεύομαι τούς ανθρώπους. Μέσα σε 5 μήνες έχασα 10 κιλά λόγω στενοχώριας και νεύρωσης στομάχου, σταδιακά  έπεφτα σε κατάθλιψη δεν είχα όρεξη να δουλέψω, να σηκωθώ απ το κρεβάτι και σιγά- σιγά κλεινόμουν στον εαυτό μου.
Τον Σεπτέμβριο του 2010 όπου και συνειδητοποίησα το μέγεθος της υποκρισίας και έχοντας ήδη ξεκινήσει να εργάζομαι άρχισα να παθαίνω εν ώρα εργασίας τις πρώτες κρίσεις πανικού.... Παράλληλα εκείνη την περίοδο η οικονομική κατάσταση σπίτι μου ήταν ΆΘΛΙΑ , έπρεπε όμως να μην αφήσω να με επηρεάσει τίποτα ώστε να μην δώσω δικαιώματα στην δουλειά μου γιατί θα ήταν και τα μοναδικά έσοδα στο σπίτι μου. Δεν ξέσπασα  δεν έκλαιγα  δεν φώναξα  το κατάπια μέσα μου όλο αυτό ενώ δεν θα έπρεπε  Το μόνο που κατάφερα να κάνω είναι να αλλάξω εργασιακό περιβάλλον και να κάνω κάτι που δεν θα με έκλεινε σε έναν χώρο για πολλές ώρες και επίσης να έρχομαι σε επαφή με αρκετό κόσμο για να καταφέρω να αλλάξω την διάθεση μου προς το καλύτερο.
Τελικά τα κατάφερα αλλά όλη αυτή η πίκρα που ήταν συσσωρευμένη μέσα μου υπέβοσκε χωρίς να μου περνάει καν απ το μυαλό να ξεσπάσω.
 Πήρα λοιπόν κ εγώ την απόφαση ενώ οι κρίσεις πανικού είχαν αρχίσει να γίνονται εκνευριστικά συχνές να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία με έναν υπέροχο άνθρωπο.. Έλα όμως που αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουμε.....
 Όταν κάνεις ψυχοθεραπεία ο ψυχοθεραπευτής με το μαγικό του ραβδάκι  σε βάζει στο καθρέφτη γυμνό σαν υπνωτισμένος και  αναγκάζεσαι να βλέπεις τις πληγές που έχεις κάνει εσύ στον εαυτό σου, τις πληγές που έχεις αφήσει εσύ να σου κάνουν και τις πληγές που σου έχουν κάνει άνθρωποι που δεν ήθελες να πιστέψεις πως έχουν αυτή την ικανότητα.
  Αυτό λοιπόν ήταν πολύ δύσκολο και  κράτησε 5 μήνες  η  εσωτερική αλλαγή λοιπόν συνεχιζόταν , δυστυχώς δεν κατάφερα να βγάλω την πίκρα που είχα μέσα μου και αυτό εξελισσόταν σε μίσος για τους ανθρώπους  Φυσικά δεν τους είχε πάρει όλους η μπάλα ... απλά όταν βλέπεις γύρω σου τόση υποκρισία, τόση ματαιοδοξία, τόσο ψέμα τόση ανουσιότητα και τόση κακία μόνο αηδία και μίσος σου βγαίνει να νιώσεις για το είδος σου σε συνδυασμό με τα πολιτικά γεγονότα που συμβαίνουν στην χώρα μου τα τελευταία χρόνια
.Στο τέλος της ψυχοθεραπείας λοιπόν  που άρχισα κάπως να ηρεμώ εμφανίστηκε και το πρώτο πρόβλημα στον δεξιό μου μαστό (ήταν Φλεβάρης του 2011)
Πήγα λοιπόν στο νοσοκομείο και η διάγνωση ήταν απόστημα !!! πήρα λοιπόν κ εγώ 3 κουτιά zinadol (μια αρκετά ισχυρή αντιβίωση) και ανυπομονούσα να τελειώσω για να επανέλθω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην φυσιολογική μου ζωή .. Ο γιατρός μου είχε δώσει παραπεμπτικό για υπέρηχο μετά από 2 μήνες ..Δεν πήγα ποτέ........ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ. Φυσικά δεν μου είχε σχολιάσει τίποτα περίεργο και φαντάστηκα πως την είχα σκαπουλάρει.... (το ζώον)
Εκείνη την περίοδο ευτυχώς δούλευα συνέχεια και αυτό κράτησε για αρκετά καιρό. Ήταν ένα ασφαλές περιβάλλον , υπήρχε πάντα καλή διάθεση γιατί ήταν και η φύση της δουλειάς τέτοια που το απαιτούσε Οι σχέσεις με τούς συναδέλφους μου εξαιρετικές όπως επίσης και με τους υπεύθυνους μου .. μου έκανε τρομερό  καλό μετά από μια τόσο άρρωστη κατάσταση να γνωρίσω καινούριους ανθρώπους και να μπω στη διαδικασία να τους εμπιστευτώ ακόμα και για θέματα εργασίας, το είχα δει σαν στοίχημα  είχα ΑΝΑΓΚΗ να εμπιστευτώ ξανά... Η ζωή κυλούσε λοιπόν (τουλάχιστον επιφανειακά) πάρα πολύ όμορφα .. Δουλειά -δουλειά και πάλι δουλειά!!!!!!Υπήρχαν κάποιες προσπάθειες να δημιουργήσω μια νέα σχέση αλλά τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά... αυτό που έβλεπα ήταν άνθρωποι που ζητούσαν μόνο καλοπέραση και εύκολο εγκέφαλο χωρίς πολλές απαιτήσεις...άλλη μια απογοήτευση.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στα διαμάντια μου δηλ τους φίλους μου.... ήταν πάντα και σε όλα δίπλα μου... πέρασα ένα υπέροχο καλοκαίρι με μπάνια στη θάλασσα , ταξίδια συνδυασμένα με δουλειά  και σιγά σιγά έκλειναν και οι τρύπες από τα χρέη τα οποία ήταν συσσωρευμένα.
Το καλοκαίρι λοιπόν του 2011 (ενώ υπέβοσκε όπως προανέφερα η πίκρα ..) εμφανίζεται στη ζωή μου ο άνθρωπος που είχε δημιουργήσει όλη αυτή την αθλιότητα μέσα μου... μετανιωμένος.
Ο εγκέφαλος μου κάηκε ολοκληρωτικά ... θεώρησα κ εγώ λοιπόν η δόλια να δώσω μια ευκαιρία γιατί   μεγάλωσα με την λογική του "δεν πρέπει να κρατάμε κακίες"  "πρέπει να συγχωρούμε  "πρέπει να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες στους ανθρώπους γιατί είμαστε άνθρωποι μπορεί κ εμείς να κάνουμε λάθη"....
Ήταν άλλο ένα μου λάθος ... συνειδητοποίησα πως είναι αδύνατον να πιέζω τη ψυχή μου να αποδεχτεί μια τόσο άσχημη συμπεριφορά του παρελθόντος.
 Χώρισα και κλείστηκα ΟΣΟ ΠΟΤΕ στον εαυτό μου. Πήρα την απόφαση να μην ξανασχοληθώ συναισθηματικά με κανέναν άνθρωπο αν δεν μου αποδείξει πραγματικά πως αξίζει,
Έπεσα λοιπόν σε κατάθλιψη  οι μοναδικές μου ασχολίες ήταν γυμναστική ύπνος δουλειά και πάλι από την αρχή. Η θλίψη  ήταν αναπάντεχη.
Είχα απογοητευτεί τόσο πολύ από τους ανθρώπους που το μοναδικό όνειρο ζωής που είχα δεν θα το έκανα ποτέ πραγματικότητα με τα δεδομένα που είχα μέχρι στιγμής.
Από μικρο παιδί ήθελα να κάνω οικογένεια και παιδιά! αυτό που στερήθηκα πιο πολύ απ όλα.
Βλέποντας ανθρώπους να προδίδουν καθημερινά ο ένας τον άλλον αυτό πλέον μπορούσε να υπάρξει μόνο στη σφαίρα του φανταστικού . ΩΣΤΌΣΟ στο σπίτι μου επικρατούσε ένα χάος από χρέη. διακοπές ρεύματος και κατασχέσεις...
μια κατάσταση που και το άγχος το ίδιο δεν θα άντεχε  Ευτυχώς σε όλα αυτά είχα πάντα ανθρώπους δίπλα μου και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ. πάντα έλεγα ο Θεός δεν μου έδωσε αδέρφια μου έδωσε φίλους και είμαι υπέρ ευγνώμων για αυτό.
Ο περσινός χειμώνας ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Έκλεινα τα μάτια μου και προσευχόμουν να μην ξυπνήσω  Ένα σπίτι χρεωμένο , μια μητέρα σε μεγάλη ηλικία μόνη της με προβλήματα υγείας,  εγώ μόνιμη δουλειά ΟΥΤΕ ΚΑΝ .. και απογοητευμένη απο τις σχέσεις. ΟΚ!
Άπειρες ώρες με κλάμα και επίσης να μην μιλάω πουθενά για αυτό που ζω γιατί θεωρούσα πως είμαι και αχάριστη να κάθομαι να κλαίγομαι για τέτοιες μαλακίες όταν
 ο κόσμος πεθαίνει απο καρκίνο ..
. (ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ εδώ γελάμε για την τραγική ειρωνία)