Απ τον Σεπτέμβρη μέτραω απώλειες ... Έχασα την ηρεμία μου .. Την ξεγνοιασιά μου , τα όνειρα μου , το στήθος μου, τα μαλλιά μου, έχασα τον εαυτό μου, τον άνθρωπο μου . Ο παλιός εαυτός μου πέθανε . Ειχε πολλα άσχημα .. Δεν εκτιμούσα πολλα απο αυτα που εκτιμω τώρα. Κέρδισα και πολλά. Την επαφή μου με τον μεγαλοδυναμο! Είναι εκεί και παίρνω την μεγαλύτερη αγάπη ! Ξέρει πω νιώθω αλλα εχει το δικό του σχέδιο .. Του έχω εμπιστοσύνη .. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο . Κλαίω όμως σαν μωρο μερικές φορές ...γιατι είμαι άνθρωπος και όλα όσα ξεριζωθηκαν βίαια απο πάνω μου άφησαν σημάδια και οι πληγές ακόμα αιμορραγούν... Δεν θέλω σημάδια για παρασημα .. Δεν με νοιάζει το "είσαι δυνατός " δεν μου αρέσουν τα κοπλιμεντα , τα καλα λόγια , δεν τα θέλω . Νιώθω άσχημα όταν ακούω κάτι καλό γιατι μόνο εγω ξέρω τη κόλαση μέσα μου. Όλα φεύγουν .. Πεθαίνουν ... Τα διώχνω για το καλο τους ...όταν κλείνω τα μάτια μου σκέφτομαι πως πηγαίνω στο φως ... Μακάρι όταν φύγω να πάω στο φως .. Είμαι όμως άξια;;; Δεν φοβάμαι τον θάνατο φοβάμαι την αρρώστια ... Τα εγω μου τα σκοτωσα... Με αγχωναν.. Οπως και τα όνειρα μου . Όσες φορές έκανα κάτι ερχόταν και τα κατακρεουργουσε και μετα πάλι απ την αρχή. Δεν αντέχω άλλο σκοτσεζικο ντους. Αφηνομαι στα σχέδια του.. Ξέρω πως οτι είναι να γίνει είναι για το καλο μου. Τουλάχιστον μου έκανε το χατήρι να νιώσω πως κάποιος με αγαπάει πολυ ... Οσο για τη δική μου αγάπη είναι το μοναδικό που είναι ζωντανό μέσα μου
Τουλάχιστον, να μην θολώνουν τα μάτια σου από τα δάκρυα, για να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι τα μηνύματά Του. Να χαμογελάς όσο περισσότερο μπορείς και τότε θα Τον βλέπεις να σου μιλάει και να σου λέει τι πρέπει να κάνεις....
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ξέρεις πάντως ότι κέρδισες έναν φίλο, έναν .....πατέρα, που σε νοιάζεται, έστω και από μακρυά.....
Θα είσαι καλά μικρή μου, πίστεψέ το......
<3 σας αγαπαω να το ξερετε!!!!!
ΔιαγραφήΚαλή μου.. Δεν πέρασα παρά μόνο το ελάχιστο από όσα περνάς εσύ.. Ίσως δεν είχε ένταση και τόσο άμεσο κίνδυνο η δική μου περιπέτεια, είχε όμως απίθανη διάρκεια.. 21 χρόνια.. Τη μισή μου ζωή.. Σε μια ξένη χώρα είναι θαμμένο ένα κομμάτι μου.. Για πάντα.. Το θρηνώ, αλλά προχωράω. Τα όνειρά μου.. Δεν τα θυμάμαι πια. Αρπάχτηκαν, άλλοτε βίαια, άλλοτε με συγκατάβαση, από μια Μοίρα ιδιότροπη.. Τουλάχιστον όχι βατή, όπως περίμενα και ήλπιζα. Δεδομένα δεν υπήρχαν ποτέ όλα αυτά τα χρόνια. Η ζωή και το μέλλον ήταν υποθετικά πάντα και με ένα ξόρκι - ευχή: "πρώτα ο Θεός".. Ο Θεός. Τον μίσησα, τον έδιωξα και τον ξαναγνώρισα μ τον δικό μου τρόπο. Έμαθα να τον καταλαβαίνω. Σκωτσέζικο ντους το λες εσύ. Σκάκι το λέω εγώ. Σε μια ανθρώπινη σκακιέρα, ήμου το πιόνι δίχως προορισμό, άλλοτε αξιωματικός, άλλοτε βασίλισσα, άλλοτε στρατιώτης, άλλοτε απλά σε λάθος θέση.. Εκεί που μου έδινε μια νίκη, εκεί μου έφερνε την πιο μεγάλη ματαίωση, την πιο δυσβάσταχτη ακύρωση. Είπαν πως η νόσος ήταν έως ένα βαθμό αυτοάνοση, ο οργανισμός μου είχε τάσεις αυτοκαταστροφής. Γιατί άραγε.. Κάποιο παιδικό τραύμα, ανομολόγητο και σκοτεινό στην απαρχή της συνείδησής μου, της ηθικής μου υπόστασης, κάποια δικαιολογία που δεν δόθηκε, κάποια εξήγηση που δεν ακούστηκε να απαλύνει τον πόνο, και να μαι! Ενοχική και εσωστρεφής, βαθειά πληγωμένη.. Ένα βήμα μπροστά, τρία πίσω η ζωή μου.. Κι ο Θεός, εκεί, εξαιρετικά απών για τις δικές μου ανάγκες, εξαιρετικά πρών στους φόβους και τις αγωνίες. Τα βρήκαμε κάποτε. Συμφιλιωθήκαμε. με έκανε να γελάω η σκέψη του παιχνιδιού του, το γεγονός ότι ήμουν πιόνι.. Και αφέθηκα.. ήμουν λίγο μικρότερη από σένα. Αφέθηκα σαν το φτερό στον άνεμο. και έπαψα να ορίζω την πτήση μου, το παρόν και το μέλλον μου.. Όλα έγιναν ένα.. vertigo.. ίλιγγος.. Κι έμαθα να ζω έτσι. Κι οι άλλοι έλεγαν "μα τι δύναμη" και μόνο εγώ ήξερα πόσο δεν κοιμόμουν τις νύχτες, πόσο έκλαιγα πίσω από τα σκούρα γυαλιά μου οδηγώντας το αυτοκίνητό μου, πόσο πονούσα και αντιδρούσα και αδυνατούσα.. Κι αποδέχτηκα.. Τελικά, αποδέχτηκα.. Όχι με ηττοπάθεια, αλλά με βαθειά κατανόηση, με ωριμότητα, με γαλήνη τελικά.. Γιατί είδα και κατάλαβα πως όλα γίνονται κατά την πορεία μας προς κάτι ανώτερο. Προς τη θέωση αν το θέλεις να το πούμε έτσι.. Ανεβαίνουμε level στο παιχνίδι μαζί Του.. Και αυτό είναι ανεκτίμητο, κι ας μην το καταλαβαίνει κανείς. Υπάρχουν ζωές συνηθισμένες, σαν ωραία κάδρα, πάνω από τον μεγάλο καναπέ του σαλονιού, που όλοι τα κοιτούν και τα θαυμάζουν.. Κι οι πιο πολλοί τα καταλαβαίνουν.. Απλή, κατανοητή Τέχνη τα κάδρα αυτά.. Κι υπάρχουν ζωές αλλιώτικες, μη ρεαλιστικές, ζωές περίπλοκες, σαν πίνακες μοντέρνας Τέχνης, που άλλοι τους κατανοούν και τους εκθειάζουν και άλλοι τους αγνοούν και τους απορρίπτουν.. Όπως λέει κι ο ποιητής: "Ο καθείς και τα όπλα του.." Σ αυτόν τον κόσμο που ό ίδιος ποιητής χαρακτηρίζει "μικρό και μέγα", σ αυτόν τον κόσμο, παραφράζοντας σου λέω..: "ο καθείς και η Μοίρα του".. Νοιώσε υπερήφανη επειδή είσαι εσύ. Η ψυχή σου είναι ένα λουλούδι υπέροχο, άσχετο που μεγάλωσε και άνθισε.. Σπάνιο και υπέροχο και φαίνεται ξεκάθαρα από όσα γράφεις αυτόματα, πηγαία. Η ανεμόσκαλα που σου έριξε ο Θεός είναι μπροστά σου και εσύ έχεις σταθεί στέρεα στα πρώτα σκαλοπάτια, κρατάς γερά τα σκοινιά και κοιτάς προς το μέρος Του.. όπως όλοι οι Σοφοί.. Μόνο μια χάρη.. Μη βιάζεσαι να ανέβεις.. Σιγά σιγά.. Έχεις καιρό.. Σ αγαπώ πολύ κι ας μην σε ξέρω προσωπικά..
ΑπάντησηΔιαγραφήτωρα διαβασα ολα οσα μου εγραψες.... ο καθε ανθρωπος εχει τον γολγοθα του οντως αλλοι δεν εχουν καθολου ..δεν ξερω αν θα ηθελα να ειμαι ενας κοινος βαρετος πινακας πολλες φορες το εχω λαχταρισει. σιγουρα ολο αυτο μου μαθαινει πολλα... αλλα δεν γινεται να μην λυγιζω. ειναι πολυ δυσκολο κ οπως λες ναι κανεις δεν ξερει τι γινεται οταν ειμαι μονη μου και σπαραζω. η ψυχη μου επισης δεν ξερω τι ειναι. ισως ειναι η τρομαμενη μου πλευρα λογω της καταστασης που προσπαθει να σωθει... δεν ξερω... σιγουρα ο καιρος θα δειξει τπτ αλλο και ολα ειναι στο χερι του!!! σ ευχαριστω πολυ που με αγαπας κ εγω σ αγαπαω ολους τουσ αγαπαω τα εχουμε πει αυτα :)
Διαγραφή