Η διαφορετικότητα

Ο καιρός δεν με βοηθάει και πολύ σε όλο αυτό. Όταν εχει ήλιο τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα ... Οι μέρες κυλάνε με την ψυχολογία μου να συμπεριφέρεται σαν θάλασσα ,την μία ήρεμη και την άλλη φουρτουνιασμένη έτοιμη να πνίξει όποιον την πλησιάσει.
Όταν είμαι ήρεμη δεν σημαίνει πως ο νους μου είναι μακρυά απ το θέμα καρκίνος . Απλα δεν γίνεται να μην το σκέφτομαι . Μου το θυμίζουν οι πόνοι στο σώμα μου που μπορει να οφείλονται σε ενα εκατομμύριο λόγους ... Αλλα το μυαλο μου μετα τα απανωτά σοκ παει στο κακό.
Πραγματικά έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου στο νοσοκομείο . Ο μοναδικός που εμπιστεύομαι είναι ο ογκολογος μου ο οποίος εχει παρα πολυ καλη φήμη. Και όντως είναι εξαιρετικός άνθρωπος .
Σκέφτομαι συνέχεια μήπως έχω κάτι που δεν έχουν δει .... Γιατι η πορεία μου μέχρι στιγμής εχει δείξει πως πρέπει εγω να τους κυνηγάω.
Ωστόσο δεν έχω σκεφτει ούτε μια μέρα να κάτσω μέσα και να κλειδωθω στο δωμάτιο μου κλαιγοντας μέχρι τελικής πτώσεως . Ούτε κάν ..... Απλα με βλέπω διαφορετική και μ´ενοχλει...
Παρατηρώ τους ανθρώπους στην κάθε φάση ... Να περπατούν, να μιλάνε , να αγκαλιαζονται... Να γελάνε με την ψυχη τους.. Και σκέφτομαι πόσο τυχεροί ! Δεν έχουν να παλέψουν ενα καρκίνο . Μπορούν και κάνουν όνειρα ! Δεν τους σταματάει τίποτα ! Και Οκ έχω βαρεθεί να ακούω το " έλα ρε Αντα μπορει να βγω και να με πατήσει αμάξι ..." Οκ σε σχέση με τον καρκίνο είναι πιο διαδεδωμενος ο καρκίνος .. Απ το να σε πατήσει αμάξι ας σταματήσει αυτη η πλάκα.
Ναι όντως κανείς δεν ξέρει τι τους ξημερώνει ! Αλλα αυτη η ψευδαίσθηση οτι είσαι καλα και μπορείς να ονειρεύεσαι ει αι ζωτικής σημασίας .
Νιώθω ανάμεσα σε 2 κόσμους ... Σαν τη ταινία silent hill... Που το ίδιο μέρος εχει 2 διαστάσεις και μπορω να δώ και τις 2...
Μου τη σπάει αυτη η κατάσταση . Θέλω να είμαι κ´εγω στο κόσμο μου .
Να μην νιώθω εξωγήινος ( οπως με λέει και η μάνα μου λόγω καραφλας)
Ενα άλλο πράγμα μου με ενοχλει αφάνταστα είναι το ύφος που εχει κάποιος όταν του λέω για την κατάσταση μου.... Με κοιτάει λες και με βλέπει ήδη σε φέρετρο ... Είναι έτοιμος να απλώσει το χέρι να πιάσει το ποτηράκι με το κονιακ....
Αυτα τα ματια που τρεμοπαιζουν και η κλασική ατάκα : όλα καλα θα πανε , θα τον φας δεν θα σε φάει ...
Πόσο εύκολο να το λες ...
Υπάρχουν πολυ χειρότερες καταστάσεις και περιπτώσεις και εγω δεν πρέπει να κλαιγομαι ....
Όταν μου λένε πάλεψε το πως το εννοούν ; Δηλ όταν τα παρατας τι κανείς ; Δενεις ενα σκοινί και λες γεια σας ; Δεν νομίζω να το κανει και κανείς αυτο ...
Ευχαριστω πραγματικά μέσα απο την καρδια μου και με ολη μου την ψυχη όλους τους επιζήσαντες του καρκίνου που μου μιλάνε και μου λένε την ιστορία τους γιατι μου δίνουν απίστευτο θάρρος και δύναμη ! Δεν πίστευα πως μπορει να νικηθεί ο καρκίνος και τελικα το είδα με τα ματια μου !
Βαριά περιστατικα που οι γιατροι είχαν θεωρήσει δεδομένο τον θάνατο να είναι πλέον ελεύθεροι νόσου ...
Εδώ θα ήθελα να αναφέρω κάτι πολυ σημαντικο που όντας πλέον καρκινοπαθής είδα πόσο άσχημα ακούγεται το να αποκαλούν τον καρκίνο επαρατη νόσο ...
Δηλ καταραμένη και ανίατη ... Αρα όλοι οι καρκίνοπαθεις σύμφωνα με την "φήμη" είμαστε καταραμένοι και καταδικασμένος να ψοφολογησουμε....
Αυτο μπορούν παρα πολλοι άνθρωποι πλέον υγιείς να το καταρρίψουν... Και ειναι ντροπή !!!!!! Να αποκαλείται έτσι ο καρκίνος όταν υπάρχουν 28.000.000 επιζήσαντες.
Αυτα δεν τα γνώριζα φυσικα ... Όταν είχα πάθει κρίση πανικου ενα βράδυ και είχα πάρει στο 1069 . Η γραμμή του "μείνε δυνατός " οπου και έχω ξεκινήσει εκει ψυχοθεραπεία και με εχει βοηθήσει πολυ .
Αν δεν είχα μεγαλώσει με την ιδέα πως καρκίνος = θάνατος θα το αντιμετώπιζα και πιο ψύχραιμα ...
Πρέπει να ξεχάσω οτι ξέρω για τον καρκίνο και να σκεφτώ μόνο αυτα που έχω δει με τα μάτια μου τους τελευταίους μήνες ...
Σίγουρα δεν είμαι καταραμένη επειδη είμαι καρκινοπαθής ... Απλα τα μάτια μου πλέον βλέπουν αλλιώς ... Έναν κόσμο παραπάνω