Ήταν ενα δωμάτιο με μια λευκή κούνια .. Είδα πως έσπασε το τζαμί και μπήκε μια τεράστια φλόγα και εγω άρχισα να κλαίω . Φοβήθηκα πολύ και δεν ξανά κοιμήθηκα Μόνη μου... Ήταν το πρωτο όνειρο που είδα στη ζωη μου πριν περπάτησω και μιλήσω κάν ....απο τότε φοβόμουν το σκοτάδι , μέχρι και σήμερα πάντα υπαρχει ενα λαμπάκι στο δωμάτιο μου.
Ξέρω πως ακόμα και λίγο φως να υπαρχει κάπου σε σώζει απ το σκότος .
Θυμάμαι που περίμενα πως και πως την Κυριακή να έρθει η γιαγιά Σπιτι να παίξουμε "σινεμά " κοβαμε χαρτια απο περιοδικά και φτιάχναμε ενα χωνί. Για τα ψεύτικα χάρτινα ποπ κορν. Και παίρναμε και πίτσα απ το "κάστρο" η πρώτη πιτσαρία της περιοχής .
Θυμάμαι πόσο χαιρομουν που έβλεπα στη γιαγια μου ενα τραπέζι με οικογένεια ... Τη γιαγια μου τον θείο μου την μητέρα μου κ εμένα ...
Το περίμενα πως και πως... Κατα λαθος είχα φωνάξει τον θείο μου " μπαμπα" και με μαλωσαν.
Δεν έπρεπε να πιστεύω κάτι που δεν ισχύει . Θυμάμαι πως ενα Σάββατο πρωι
Είχα παει να γνωρίσω τον πατέρα μου. Στο Ζάππειο στον εθνικό κήπο . Το σκεφτόμουν μέρες ... Είχα δει στις ταινίες πως όταν έχεις καιρο να δεις κάποιον τρεχεις και πεφτεις πάνω σε μια ανοιχτή δικη του αγκαλιά... Τελικα τα χέρια δεν άνοιξαν ποτέ ... Εμειναν στις τσέπες κ εμένα μου έβαλαν ενα μπαλόνι για παρηγοριά απο αυτά που πουλάνε μαζι με ποπ κορν και καραμελωμενο μήλο .
Θυμάμαι πως στη πρώτη δημοτικού είχα φάει ενα πολυ δυνατο χαστούκι απο την δασκάλα μου και είχα ανεβάσει πυρετο ... Ήμουν στο τελευταίο θρανίο και είχα φερει για παρέα μου όλα τα παιχνίδια , τα είχα αραδιασει και τους μιλάγα για να μην νιώθω μόνη...
Θυμάμαι πως στη πρώτη λυκείου .. Εκλαιγα συνέχεια χωρίς λόγο . Δεν μου άρεσαν πολλά ... Κυρίως η μοναξιά . Πήγα σ´ενα σχολείο για το καλο μου. Φίλους δεν είχα ... Εκτοσ απ την Ελενη την Φ. Μάλλον τότε νόμιζα πως φταίω εγω και άρχισα να με μαλωνω και να με τραυμάτιζω. Ξεχνιομουν απ τον πιο βαθύ πόνο . Ήταν ωραία ... Δεν ήθελα να τα βλέπει κανένας ... Τα χέρια μου έχουν ακόμα σημάδια . Δεν ξέρω γιατι το έκανα τότε ... Έγινε πολλές φορές . Κάποια στιγμη σταμάτησα . Δεν αντέχα να με τιμωρω έτσι ... Θυμάμαι την γιαγιά μου στα τελευταια της... Ήταν σαν μωρακι! Αγνη χωρίς μνήμες ... Με όλο λευκα μαλλιά αγνό βλέμμα και ανήμπορη ... Η αγκαλια της όμως έβγαζε αγάπη 93 ετών ... Η δεύτερη μου μάνα ... Μου λείπει πολυ δεν ήθελε να στενοχώριεμαι και διαισθητικά πάντα καταλάβαινε τι έχω ...μου λείπει πολύ...
Θυμάμαι την μητέρα μου να προσπαθεί πάντα να με προστατεύσει απ το κακο ...αλλά μου έρχεται μια σκηνή απ τον ψαλιδοχερη που θέλει να αγκαλιάσει την κοπέλα και εχει ψαλιδια στα χέρια και της κάνει κακο χωρίς να το θέλει ... Η πρόθεση του ήταν άλλη ...
Κάπως έτσι ήταν όλα αυτα τα χρονια με πληγές απο αγάπη ...
Θυμάμαι πόσο ήρεμη ήμουν όταν ερχόταν το βράδυ της Κυριακής .. Το μπάνιο με το κλασσικό γάλαζιο αφρόλουτρό ... Την μυρωδιά απ το καλοριφέρ ... Στο παλιό το Σπιτι .
Μου λείπουν πολλά.., πράγματα που υπήρξαν και πράγματα που θα ήθελα να υπάρχουν ... Μου λείπω εγώ, η γιαγιά μου η μητέρα μου τότε ... Η ασφάλεια ... Η ηρεμία... Οσο μπορούσε να υπαρχει και η άγνοια ...
Θέλω μια Κυριακή απ τις παλιές .... Κάτω είναι η φωτογραφία απο εκείνο το Σάββατο στο Ζάππειο ..
αυτό το κομμάτι με ηρεμεί πολύ...
Ξέρω πως ακόμα και λίγο φως να υπαρχει κάπου σε σώζει απ το σκότος .
Θυμάμαι που περίμενα πως και πως την Κυριακή να έρθει η γιαγιά Σπιτι να παίξουμε "σινεμά " κοβαμε χαρτια απο περιοδικά και φτιάχναμε ενα χωνί. Για τα ψεύτικα χάρτινα ποπ κορν. Και παίρναμε και πίτσα απ το "κάστρο" η πρώτη πιτσαρία της περιοχής .
Θυμάμαι πόσο χαιρομουν που έβλεπα στη γιαγια μου ενα τραπέζι με οικογένεια ... Τη γιαγια μου τον θείο μου την μητέρα μου κ εμένα ...
Το περίμενα πως και πως... Κατα λαθος είχα φωνάξει τον θείο μου " μπαμπα" και με μαλωσαν.
Δεν έπρεπε να πιστεύω κάτι που δεν ισχύει . Θυμάμαι πως ενα Σάββατο πρωι
Είχα παει να γνωρίσω τον πατέρα μου. Στο Ζάππειο στον εθνικό κήπο . Το σκεφτόμουν μέρες ... Είχα δει στις ταινίες πως όταν έχεις καιρο να δεις κάποιον τρεχεις και πεφτεις πάνω σε μια ανοιχτή δικη του αγκαλιά... Τελικα τα χέρια δεν άνοιξαν ποτέ ... Εμειναν στις τσέπες κ εμένα μου έβαλαν ενα μπαλόνι για παρηγοριά απο αυτά που πουλάνε μαζι με ποπ κορν και καραμελωμενο μήλο .
Θυμάμαι πως στη πρώτη δημοτικού είχα φάει ενα πολυ δυνατο χαστούκι απο την δασκάλα μου και είχα ανεβάσει πυρετο ... Ήμουν στο τελευταίο θρανίο και είχα φερει για παρέα μου όλα τα παιχνίδια , τα είχα αραδιασει και τους μιλάγα για να μην νιώθω μόνη...
Θυμάμαι πως στη πρώτη λυκείου .. Εκλαιγα συνέχεια χωρίς λόγο . Δεν μου άρεσαν πολλά ... Κυρίως η μοναξιά . Πήγα σ´ενα σχολείο για το καλο μου. Φίλους δεν είχα ... Εκτοσ απ την Ελενη την Φ. Μάλλον τότε νόμιζα πως φταίω εγω και άρχισα να με μαλωνω και να με τραυμάτιζω. Ξεχνιομουν απ τον πιο βαθύ πόνο . Ήταν ωραία ... Δεν ήθελα να τα βλέπει κανένας ... Τα χέρια μου έχουν ακόμα σημάδια . Δεν ξέρω γιατι το έκανα τότε ... Έγινε πολλές φορές . Κάποια στιγμη σταμάτησα . Δεν αντέχα να με τιμωρω έτσι ... Θυμάμαι την γιαγιά μου στα τελευταια της... Ήταν σαν μωρακι! Αγνη χωρίς μνήμες ... Με όλο λευκα μαλλιά αγνό βλέμμα και ανήμπορη ... Η αγκαλια της όμως έβγαζε αγάπη 93 ετών ... Η δεύτερη μου μάνα ... Μου λείπει πολυ δεν ήθελε να στενοχώριεμαι και διαισθητικά πάντα καταλάβαινε τι έχω ...μου λείπει πολύ...
Θυμάμαι την μητέρα μου να προσπαθεί πάντα να με προστατεύσει απ το κακο ...αλλά μου έρχεται μια σκηνή απ τον ψαλιδοχερη που θέλει να αγκαλιάσει την κοπέλα και εχει ψαλιδια στα χέρια και της κάνει κακο χωρίς να το θέλει ... Η πρόθεση του ήταν άλλη ...
Κάπως έτσι ήταν όλα αυτα τα χρονια με πληγές απο αγάπη ...
Θυμάμαι πόσο ήρεμη ήμουν όταν ερχόταν το βράδυ της Κυριακής .. Το μπάνιο με το κλασσικό γάλαζιο αφρόλουτρό ... Την μυρωδιά απ το καλοριφέρ ... Στο παλιό το Σπιτι .
Μου λείπουν πολλά.., πράγματα που υπήρξαν και πράγματα που θα ήθελα να υπάρχουν ... Μου λείπω εγώ, η γιαγιά μου η μητέρα μου τότε ... Η ασφάλεια ... Η ηρεμία... Οσο μπορούσε να υπαρχει και η άγνοια ...
Θέλω μια Κυριακή απ τις παλιές .... Κάτω είναι η φωτογραφία απο εκείνο το Σάββατο στο Ζάππειο ..
αυτό το κομμάτι με ηρεμεί πολύ...
.....Δεν είμαι μόνος μου μέσα σε ένα σύμπαν που διαρκώς ρέει άπειρα αγαθά γύρω μου και μέσα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή.....Δεν είμαι μόνος μου, πώς θα μπορούσα άλλωστε, αφού ο ήλιος βγαίνει κάθε πρωί, η Ανοιξη έρχεται κάθε χρόνο και η επιθυμία για ζωή που αναβλύζει από μέσα μου κάθε ώρα, κάθε λεπτό, με διδάσκει και από κάτι.
.....Δεν είμαι μόνος μου Με αφορμή την νόσο μου, έκανα στάση. Μέτρησα τις ανθρώπινες αρετές και τις βρήκα να είναι ( 147 ) εκατόν σαράντα εφτά. Υιοθετώντας τες, τις ευγνωμονώ δημιουργώντας δυναμικά την ζωή μου.
.....Δεν είμαι μόνος μου. Δεν γίνεται να είσαι μόνος σου στην χώρα του Αριστοτέλη, του Σωκράτη, του Αριστοφάνη, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Τσαρούχη και τόσων άλλων.
.....Δεν είμαι μόνος μου, όταν γιατροί , νοσηλευτές και ερευνητές μοχθούν καθημερινά και για μένα. Οταν οι γνώσεις τους και το ενδιαφέρον τους και για μένα, δυναμώνει καθημερινά την πίστη μου για θεραπεία. Όταν τα φάρμακά τους, απαλλάσουν το κορμί μου από τον πόνο. Και θέλω να με πιστέψετε. Είναι μεγάλη η προσφορά αυτή. Γι αυτό και κάθε μέρα τους ευχαριστώ που υπάρχουν και είναι πάντα κοντά μου.
.....Δεν είμαι μόνος μου. Έχω την γυναίκα μου που με αγαπά και με στηρίζει καθημερινά.
.....Δεν είμαι μόνος μου. Έχω τα παιδιά μου που με λατρεύουν.
.....Δεν είμαι μόνος μου. Έχω τους φίλους μου που πιστεύουν σε μένα.
.....Δεν είμαι μόνος μου. Έχω τους καρκίνους μου να μου υπενθυμίζουν κάθε δευτερόλεπτο ότι υπάρχει ο δρόμος της θεραπείας.
Ο Αριστοτέλης είπε.... Ανθρωπος μόνος, ή Θεός ή θηρίο.
.....Δεν είμαι μόνος, γιατί δεν μπορώ να είμαι Θεός
.....Δεν είμαι μόνος μου, γιατί δεν είμαι θηρίο με μαύρη ψυχή και κλειστό μυαλό.
.....Δεν είμαι μόνος μου, γιατί δεν θέλω να είμαι μόνος. Και ευχαριστώ τον Θεό, που υπάρχουν οι συνάνθρωποί μου
ποσο ομορφο και αισιοδοξο!!! ευχαριστω!!!!!
ΔιαγραφήΣας αγαπώ κι ας μην μπορείτε να το καταλάβετε
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας αγαπώ κι ας με πείτε τρελή εσείς εκεί έξω
Σας αγαπώ γιατί είστε κομμάτι μου, κι ας μην το βλέπετε και ας μην το ξέρετε
Σας αγαπώ γιατί με κάνει ευτυχισμένη η Αγάπη.
πανεμορφο!!!!!! <3
ΔιαγραφήΘέλω μια Κυριακή απ τις παλιές .... αλλά θα φτιάξουμε χίλιες καινούριες.
ΑπάντησηΔιαγραφήναι.... πρεπει!!!! venceremos bro ;)
ΔιαγραφήΠόσο συναίσθημα βάζεις στα γραπτά σου...! Πάντα με αγγίζουν στην καρδιά αυτά που γράφεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό το συναίσθημα μας εφαγε..... :/ χαχαχαχα
ΔιαγραφήΜε κάνεις και καλίω.. "η αγάπη που πληγώνει".. πόσο σου λείπουν ο εαυτός σου (!), η γιαγιά με το χαμένο μυαλό αλλά όχι τη χαμένη ψυχή και αγάπη..
ΑπάντησηΔιαγραφήοι Κυριακές, το Ζάππειο, το "Ζάππειο" του καθενός μας.. η κρίσιμη στιγμή της ζωής μας, το μπαλόνι να γεμίζει τα άδεια χέρια, μια ξεθωριασμένη φωτογραφία να θυμίζει λόγια που ίσως δεν ειπώθηκαν, αρώματα που έμειναν ανεξίτηλα στην ψυχή μας και τη μνήμη μας.. Αχ αυτά τα άνθη νερατζιάς, κάθε Άνοιξη, μοσχοβολούν τους δρόμους.. πόσο με πληγώνουν.. το δικό μου "Ζάππειο".. Τελικά, η ασθένειά σου, έγινε όπλο στα χέρια σου, έγινε αγκαλιά και μας έκλεισε όλους μέσα της, γνωστούς κι αγνώστους κι ίσως.. λέω, ίσως.. να πρέπει να της πούμε κι ένα ευχαριστώ , πριν τα ξόρκια.. Ευχαριστώ μόνο για το ότι έγινε η αφορμή να σε γνωρίσουμε. Συνέχισε να μας μιλάς.. Μη σταματάς..